Dörch den Stillen Ozean
krüüzt ne witte Yacht.
Ricke Pinkels hebbn den Kahn
för't Vergnegen pacht.
Hüüt is't schön, 'ne lichte Bries
plänkelt mit de See,
un de Bordkapell speelt lies
»Heimatland, ade«.
Up den Stillen Ozean
krüüzt sich grote Welt.
Kümmt nich up en Pinkel an,
wat dar tellt is Geld!
Up dat Promenadendeck
dööst man in de Sünn,
pliert mal över't Book hinweg
na de annern hen.
Junge Damen wiesen frie,
wat't to wiesen gifft.
Twete Jugend is darbi,
Vörfront tweemal lift.
Up den Stillen Ozean ...
Herrn mit wabbelige Huut
liegen up de Luur,
sünd noch mal upT Grabbeln ut
as Verjüngungskur.
Smucke Stewards stellen stief
Longdrinks up den Disch,
dinken wull:»Nich ring, dat Wief,
wenn ok nich ganz frisch.«
Up den Stillen Ozean ...
Un de riepen Damen harrn
geern bito studeert,
wat so'n Steward sünst noch kann,
wenn he nich serveert.
Wat se trüchhöllt, is nich Schaam,
de sünd se nich wennt,
aver hier gellt blots as Daam,
wer mit Geldlüüt pennt.
Up den Stillen Ozean ...
Darüm präsenteren se
sik as Waar up't Deck.
Con de Titt bis an dat Knee
kost en Blankoscheck.
Up den Stillen Ozean
krüüzt sik grote Welt.
Kümmt nich op en Pinkel an,
wat dar tellt is Geld!
Up den Stillen Ozean ...