Joł, prosto z warszawskich blokowisk
Człowiek, który nie wie co tam robi
I chyba nie będzie wiedział. Nigdy. Ta!
Na ulice mego miasta, ktoś wypuścił wściekłe psy
Na ulicach mego miasta...
Musimy przeżyć w tej dżungli!
Nie oszaleć wśród szarych bloków
Gdzie tak trudno odnaleźć spokój
Żyjemy w tej dżungli!
Pewnie będziemy żyć aż pod koniec
Kiedy zarosną serca nam betonem
Jeżeli żyjesz w tej dżungli!
Walcząc co dnia by przeżył w tobie na tym froncie człowiek
To ten kawałek jest o tobie!
I o tobie, i o tobie, i o tobie, i o tobie...
Jeżeli mieszkasz tu i chcesz zachować głowę, pamiętaj
że w betonowej dżungli żyją miejskie zwierzęta
I na prawdę łatwo rozpętać piekło
Bo po blokowiskach pęta się tępa wściekłość. Ta
Lekką rozróbę ma za swoją metodę na nudę
Większość tych co wieczorami łoją tu wódę
W zakamarkach podwórek, czy na ławkach i schodach
No bo przecież nie w klubie, zresztą wyjdź i sam zobacz
Tu w głowach ludzi w końcu budzi się coś
Co nie ma nawet jednego, wspólnego punktu z miłością
Gdy robi się ostro, wyraźnie to słychać
Nawet kiedy z Twego sprzętu gra głośno muzyka (muzyka)
Z głośnika leci, strzeż się tych miejsc
I wiesz? Czuje, że to dotyczy teraz i tutaj
Pod oknami pijane śpiewy zalanych serc
Nie chcesz iść w naszych butach
Musimy przeżyć w tej dżungli!
W gąszczu wielkiej płyty
Gdzie dozwolone są wszelkie chwyty
Żyjemy w tej dżungli!
Gdzie każdego dnia musisz walczyć
Bo przetrwa tylko twardszy
Jeżeli żyjesz w tej dżungli!
Walcząc co dnia by przeżył w Tobie na tym froncie człowiek
To ten kawałek jest o Tobie!
I o Tobie, i o Tobie, i o Tobie, i o Tobie
Rzeczywistość, której stawiasz tu czoła bywa ponura:
Patologia w dresach kontra patologia w mundurach
W sercu tego wszystkiego samotny typ
I weź tu spróbuj spełniać sny
Na ulice mego miasta, ktoś wypuścił wściekłe psy
Na ulicach mego miasta
Mogłaś być wtedy właśnie Ty
Na ulice mego miasta, ktoś wypuścił wściekłe psy
Na ulicach mego miasta
Mogłeś być wtedy właśnie Ty, i Ty, i Ty!