Stixoima - Eρωτευμέvoς lyrics

Οι αποστάσεις μου απ’ το είδος σαφείς/ Φυλακισμένος σε παράξενες μεθόδους γραφής/ Και εκεί πετάω μια ζωή για να την βρουν όσοι ζουν/ Γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/ Εγώ γουστάρω κάτι ματιά που δακρύζουν συχνά/ Και τα όνειρα μες την καρδιά σου στοιβαγμένα πυκνά/ Με όσους κρατάνε την ανάσα τους και ακούν την σιωπή/ Με όσους συντρίβουν τον φόβο και όσους νικούν την ντροπή/ Εγώ είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/ Με αυτόν τον ήλιο, τα δέντρα και τα πουλιά που πετούν/ Με την φωνή και με τα μάτια των παιδιών που με ακούν/ Που ακόμα ψάχνουνε διαμάντια στα σκουπίδια να βρουν/ Εγώ πεθαίνω για γυναίκες που έχουν χείλη καυτά/ Και στα όνειρα τους δίπλα μου έρχονται ξαπλώνουν κλεφτά/ Εγώ είμαι ερωτευμένος με τις θάλασσες που ναι 7/ Και κάθε στίχο που έχω γράψει από τα 17/ Εγώ έχω αφήσει την ζωή μου πάνω σε μια σκηνή/ Ερωτευμένος με την καύλα μου απ’ την πρώτη στιγμή/ Και βγάζω γούστα για να βρούνε όσοι αξίζει να βρουν/ Γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/ Και είναι στα αρχίδια μου για μένα όσα πουν/ Εγώ είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/ Μοιάζουν τα μάτια μου στα μάτια σου παιδιά που γελούν/ Και ακόμα εδώ για δυο μάτια που ποτέ δε θα ρθούν/ Ερωτευμένος με δυο μάτια που ποτέ δε θα δουν/ Όταν ρωτούν τα συναισθήματα οι ματιές απαντούν/ Και αυτά τα μάτια μπρος τα μάτια μου λαούς κυβερνούν/ Ερωτευμένος με όλα όσα την καρδιά μου υπακούν/ Από παιδί ψάχνω ένα αστέρι μέσα του να χαθώ/ Και έναν θάνατο γρήγορο απ’ όλα να λυτρωθώ/ Για αυτό μισώ όσα βολεύονται και εδώ με κρατούν/ Γιατί είμαι ερωτευμένος με όσα στην καρδιά μου υπακούν/ Κλείνω τα μάτια μου και ακούω την σιωπή των αμνών/ Γιατί η σιωπή κάνει τον νόμο να 'ναι των δυνατών/ Η χώρα έχει κουραστεί μα η χώρα είναι όλοι αστοί/ Θα βυθιστεί και αυτοί θα αγναντεύουν στην κουπαστή/ Μα εγώ γουστάρω όλους αυτούς που κάτι διεκδικούν/ Που έχουν θελήσει έχουν σκεφτεί και έχουν βγει να το πουν/ Αυτός ο τόπος έχει λύσεις για όσους τον αδικούν/ Μα όχι αέρα να αναπνέουν ούτε γη να πατούν/ Εγώ θαυμάζω κάτι τύπους που κοιμούνται πρωί/ Γιατί γυρίσαν την μέρα αντιστρέφοντας την ροή/ Εγώ εκτιμάω την αξία κι όχι την απραχτή/ Εγώ αυτοκτονώ σαν κύμα φτάνοντας στην ακτή/ Έχω ένα όπλο στο κεφάλι και ετοιμάζω το ντου/ Με άδειο βλέμμα και τις σκέψεις μου χυμένες παντού/ Και μόνο τότε θα αφήσω τα μουνιά να με βρουν/ Μαζί με όλα αυτά που πάντα στην καρδιά μου υπακούν/