Stixoima - Κραυγή των 9 lyrics

Μες τα κελιά μας έχουν χτίσει σχολεία/ Νομίζουν πως θα σβήσει η διψά μας με μια κουταλιά/ Κλείνουν την φαντασία απ’ έξω και κρατούν τα παιδιά/ Κονσέρτο για πολυβόλα και πόλεμος για βιολιά/ Μιλάω για εκείνη την επόμενη χαμένη γενιά/ Που θα αρκεστεί σε λίγα ψίχουλα και μια σιγουριά/ Σε μια δουλειά σε ενα μουνί και σε καμιά ρουφιανιά/ Είσαι παιδί των 11 και είμαι παιδί των 9/ Είναι η αλήθεια των μεγάλων η σιωπή των μικρών/ Και αυτό είναι παίδες εν καμίνω και σφαγή των κριών/ Έγινε η γνώση μια σταλιά στα χεριά υποκριτών/ Και η μέρα εκείνη μια δουλειά και μια καρτέλα ντεπόν/ Και τα σημάδια απ’ τον χαλκά θα φαίνονται από μακριά/ Και οι αλυσίδες σου θα ακούγονται μέσα απ’ την καρδιά/ Και το μυαλό σου θαν κομμένο από χιλιάδες σπαθιά/ Με μια αντίληψη αστική που διαμορφώνει παιδιά/ Και η φαντασία μας βουλιάζει στις οθόνες του εγώ/ Μου δείχνεις σάρκινες καμπύλες μήπως και εκπλαγώ/ Μου τάζεις λόγια και υποσχέσεις μήπως μέσα πνιγώ/ Μα εγώ στο έρωτα και στην αγάπη πάντα θα αργώ/ Και έχω επάνω μου σημάδια παλιά/ Σημάδια που όσο μεγαλώνω με κρατούν σα δεσμά/ Δεσμά που όσο τα σκοτώνω με σκοτώνουν και αυτά/ Έχω τα χέρια στα κουπιά και στην καρδιά μου χαλκά/ Έχω τα χέρια στα κουπιά και στην καρδιά μου χαλκά/ Και για να δω πιο πέρα έπρεπε να κουνήσω βουνά/ Βουνά που φτιάξαν σε σπίτια σε εκκλησίες και σχολειά/ Είσαι παιδί των 11 και είμαι παιδί των 9/ Και αυτή η αλήθεια που σου λέω θα ναι πάντα γυμνή/ Τόσο γυμνή όσο γυμνό είναι το γυμνό μου κορμί/ Η χωρά πάει στον τρίτο κόσμο και εσύ πας εκδρομή/ Αν έχεις φάει μοιάζει φθηνό το να μιλάς για ψωμί/ Και έτσι δουλεύει σε ταΐζουν ότι πρέπει να δεις/ Σου λένε τι πρέπει να ακούσεις και πως πρέπει να ζεις/ Και όλα αυτά στα προσφέρουν σαν μια μορφή παροχής/ Που απ’ τις ανάγκες σου απέχει όσο απ’ τους άλλους εμείς/ Και απ’ τους χαλκάδες σου στα πόδια έχει μείνει σκουριά/ Γιατί δεν έμαθες ποτέ σου να διαλέγεις πλευρά/ Άλλοι κρατούν την εξουσία άλλοι κρατούν τα σφυριά/ Και εγώ ανάβω συνειδήσεις σαν να ανάβω κεριά/ Μιλάω για εκείνη την επόμενη χαμένη γενιά/ Που για να δει πιο πέρα πρέπει κουνήσει βουνά/ Βουνά που φτιάξαν σε σπίτια σε εκκλησίες και σχολειά/ Μα θέλει θάρρος και γνώση και μια ψυχή πιο βαθιά/ Και τον Χριστό μου βρισκω κάτω από την πέτρα του νου/ Μέσα στα μάτια των προσφύγων στις φωτιές του ουρανού/ Μέσα στα γέλια των παιδιών και στη σιωπή του τρελού/ Και όταν τον βρισκω ο ένας γίνεται αδερφός του αλλουνού/