Hij heeft nog niet eens gegeten, of thee gezet Zijn handen gaan bezeten over het object Het hele atelier is bezwangerd van dit licht Zijn vingers vormen op de tast haar fijne gezicht Zo dichtbij, zo dichtbij Met het ochtendlicht op haar gezicht van klei Hij kijkt zelden naar de foto, dat vindt hij maar een ding Zoekt liever naar haar trekken in zijn herinnering Hij weet nog hoe ze danste door zijn atelier En hoe haar haren glansden als het maanlicht op de zee Zoals ze was voordat ze wegging Zo schept hij haar nu weer En even, een moment, voelt hij hetzelfde Hetzelfde als de eerste keer Zo dichtbij, zo dichtbij Hij huivert, ze lijkt zo zuiver Met het ochtendlicht op haar gezicht van klei