Jan De Wilde - M'n Tant' Odile lyrics

Terwijl elk pasgeboren kind eruit ziet als een aap Met paarse pimpeloogjes en blatend als een schaap Was zij net een cherubijntje met oogjes van opaal Als ze lachte leek ze ‘n nimfje, ze kon wenen als ‘n nachtegaal De baker kreeg visoenen, de dokter wreef zijn bril Toen hij d’r op de wereld hielp die ochtend in april M’n tant’ Odile Ze groeide op in reinheid, in schoonheid en verstand Nog voor ‘r puberteit kreeg ze d’r eerste wijsheidstand Ontving het heilig vormsel in geur van heiligheid En ze schaamde zich diep bij d’eerste sporen van volwa**enheid Al vlug kreeg ze te maken met de meisjesgek Achilles Ze weigerde het aanzoek van Petrus en Basile M’n tant’ Odile De jongen van haar dromen was Josaphat Van Praag ‘n ronde roomse kerel met openstaande kraag Het werd een mooie liefde, het was een prachtig paar En, wat je nu haast nooit meer ziet, de jongen respecteerde haar Maar mooie liedjes duren niet langer dan vandaag Bij ‘t roeien op een meer verdronk met openstaande kraag Joseph Van Praag Hoe groot ook haar ontzetting hoe groot ook haar verdriet Toch ging ze niet naar ‘t klooster, toch wanhoopte ze niet Ze nam toen ‘n besluit, ontzettend voor het mannendom Als maagd zou ze zich wijden aan de Hemelzoete Bruidegom En Die was in de wolken, Die was maar al te blij Hij kreeg niet alle dagen een bruidje zoals zij In Zijn harem bij Ze werd lid van de kinderen der Onbevlekte Maagd En elke avond bad ze zich ‘n stukje in de kraag Dan zat ze wat te kwijnen en dacht ze aan haar jeugd Aan haar verdwenen schoonheid en aan haar onvolprezen deugd Haar neus begon te krullen, ze kreeg zeer vlug grijs haar En zo begon ze wat te lijken op een overjaarse krokodil Tot overmaat van ramp kreeg z’r een hersenkronkel bij “morbus turelutibus” geloof ik dat de dokter zei Ze kreeg in heel de buurt ‘n reuzepopulaire naam Ze gooide voor wie grabbelen kon heel haar fortuin door ‘t raam Dan kwamen er vijf spoken zich nestelen in haar bed Die waren erg opdringerig, ze behandelden haar net Als een slet Met valse dievenogen konden ze urenlang Haar zitten te beloeren, dan werd ze wel wat bang Ze stopte haar obligaties en haar kerkboek in haar tas En nam de vlucht in nachtjapon, hoewel het buiten ijzig was Haar bloed begon te stollen, ze werd zachtjesaan blauw En in ‘n vreemd portiekje tengevolge van de kou Ging ze ter ziele M’n tant’ Odile