Iður úti, allt verður eitt með ógleðinni. Þú ert eins og blóðrauð vofa, fálmar þÃnir strjúka mér. Drungalegverkir. Ég verð að fá að vita, Getur þú umlukið allt? Skapað list úr þjáningum? Kviðrist himintáknin? Rofið seiðhringinn? Blæst þú à lúðrana? Opnar þú hliðin? Getur þú klófest geðveikina? Étið upp sjúkdóminn og hrækt honum út? Nei. Þú ert hér til að bera vitni. Þessi grimmu augu, dauðfarar sem ferðast à kyrrþey. Þögul þau vaka yfir à hreinu skuggaformi, Engin grið. Náttúran lekur út um svöðusárið. Dávaldur. Afskræming. Þegar þú lætur mig sÃga ofan à jörðina þá grætur þú ekki fyrir mér, þú grætur fyrir sjálfri þér af ótta við dauðann. Að þú hafir aldrei verið neitt. Myrkur þetta vofir yfir huga þÃnum þvà þú ert vansköpuð sál, vafin saurugum vængjum. Innst inni veistu að á endanum renna saman allir straumar. Allar hugsjónir verða utan tilveru. Allt hold ormafæði.