Aldauði og gnÃstur tanna, þú hefur vakið meistarann. Lagt er á höfuð hans ennisdjásn; lÃkneski dýrsins, skarlatsrautt -purpurar gimsteinar perlur. à altari meistarans er gullbikar fullur viðurstyggðar, brimfullar eru þessar skálar reiðinnar. Hann drekkur þjáninguna þÃna og árvökul á þér eru hans augu, Athygli hans jafn voðaleg og rödd ofan úr gröfinni. Sú rödd sem lúðrablástur, herlúðrar hljómandi úr kosmÃskum fjarska. Hann gerir hreiður úr iðrum þÃnum, tómarúm úr hjarta þÃnu. Hann er klæddur sólinni og virðist snertur af eldi, umlykjandi skuggar lÃkastir grimmu svartnættinu, táknin þau öll öskra að seiðurinn hefur verið rofinn, að lyklar undirdjúpanna hafi á svipstundu umbreyst à hlekki, altarið sem þú hafðir ætlað sem fangelsi hefur orðið þÃn eigin gröf.