Symplegma - (3) 2 βήματα και κάτι lyrics

σκαω στο σπιτι σου απροσκλητος ανοιξε τη πορτα παλι γυμνος εισαι τι κανεις τοση ωρα εβαλες παλι το μυαλο σου στη καταψυξη με ενα χαπι και σου φερανε την ανοιξη αν ηξερα τα ρουχα γιατι προκαλουν καταθλιωη θα ξερες τροπους για να κανω συμπαρασταση η ζωη ειναι αστατη σα μια πορνη σε μια βιλα ακαταστατη αλλη διασταση οπως αυτη που απο τη τρελα καταληγεις στη πιο σταθερη κατασταση σε μια μεταβαση απο επανασταση στη πιο μοιραια και μιζερη διαθεση διχως την ανεση της εσωστρεφιας εξωστρεφης παντα απεναντι σε εθιμα της οικογενειας που δε σεβαστηκε το οτι αρρωστια ειμαι μονο δε παιζει να καταστραφηκες και οσο και αν στραφηκες προς τη δικαιωση εχασες χρονο μεχρι που ρθε και η ματαιωση και ολα χαθηκαν απλα γελαστηκες τοσο που πιστηκες πως ολα τα φανταστηκες εμοιαζε κρυο να μου καιει τα σωθηκα οταν το αισθημα απουσιασε απο την υλη ξαφνικα σαπια βελονα να κενταει νευρικα επιτηδες να πλαθει καθε μια χαρακια μηπως πονεσεις και κοιταξεις χαμηλα καμια φορα εκει ψηλα παιζει βρωμια σχεδον στο τιποτα να πλαθει λεοφωρους καινουριοους ορους να φοραει σε ανθρωπους μη ζεις ποτε μη ζεις,μα ζησε τωρα παρε απο τη καθε κατηφορα λιγο χρωμα φτιαξε οσο αρρωστα μπορεις αλλη μια χωρα κερνα το κοσμο της μια ρουφηξια ακομα αλλο ενα μειγμα θελουν απο σαπια χρονια δυο δευτερα και ενα καθρευτη αντι για χωμα φτυσε στο στομα τους οποιο γουσταρεις νοημα αστους να τρεχουν παντα κυκλικα και ανοητα κλεψε τη πιστη τους οσο μπορεις ανωνυμα δειξε τους ποσο ηδωνικα ειναι τα ετερωνυμα θυμωσε και αστους να κοιταξουν τις ευθειες οσο αυτοι απλα στεκοταν σε γωνιες ασ'τους να φτιαξουν απο αστερια ιστοριες για αυτες που ουρλιαζες σα λυκος αδειες νυχτες και κατι ψυχωτικη μετασταση να πλαθει τις αισθησεις γεννοντας καθε βραδυ ασχημες παραισθησεις πριν φυγεις απο το σπιτι τη πορτα να μου ανοιξεις να δεις πως μοιαζουν ανθρωποι που λιωνουν συνειδησεις ανωμαλη κατασταση τα δεσμα στο κεφαλι την αυταπατη εζησα μεσα απο μια αιθαλη αιθαλη παντα εκουσια για να μη βλεπω χαλι να χανομαι αναμεσα σε δευτερα που πλαθουν δυο βηματα και κατι σκληρη η ομοιοτητα με μορφες που χαθηκαν οταν τα χερια μου αφησαν και απο το γκρεμο με ριξαν τωρα αντε γελα ελευθερα τι να σου πει κανεις γελα με τις ψυχες αυτες που επλυνες μαζι ποσο βαθυα τις ποτισες με αυτοκαταστροφη? σε γεμιζε θυμαμαι η αρρωστια στον αερα θυμαμαι φωναζες με ανεση καριολη επειθες κι αλλους να γινουν μηδενικα το θρονο κληρονομησες στα αδεια τους μυαλα δινεις εσενα λιγο πονο ενα βλεμμα μια καλημερα και αρρωσταινεις τον αερα το αιμα σου μυρισα απο μια πληγη που χε ανοιξει ενα ψεμα μεσα απο μια πηγη βρηκα τον τροπο το μετατραπηκε σε σφαιρα σε σκοτωσα με ανεση...δεν εσωσα κανεναν τωρα αντε γελα ρε αντε γελα καλα δεν εισαι τωρα? δεν εχεις απωθημενα