Σε θυμάμαι να ξεκουνάς, όταν θα 'πρεπε εκεί για μας να 'σαι Και όσο ψεύδεσαι, μας οδηγάς Σε ένα λήθαργο βαθύ μας πετάς Στο μέλλον του πάψε Και δεν σε νοιάζει καν, μάνα μου Ελλάς Που ό, τι χτίσαμε, με άνεση πουλάς Να βγω από αυτό το πιθάρι που ζω ΦΠΑ, ΤΚ, ΑΦΜ, αριθμό Το φυσικό είναι να απορροφηθώ Σε δυο πάθη και δυο ανάγκες να αναλωθώ Μια Ελλάδα από πίσω, που στηρίζει το φευγιό Με εργοδηγό, τον άπειρο και αφεντικό τρελό Γυναίκα και παιδιά, χωμένοι βαθιά Με ενα μισθό, όχι συν, αλλά πλην και διά Φωνάζει το εγώ μου, φοβάμαι, θαρρώ Αλλά, τι λέμε, δεν αξίζει, ολα θα μείνουν εδώ Κάθε εργασία είναι πλην μια ελευθερία Όμως, το δέσμιο του χρήματος σε καθιστά τυφλό Έχω αγάπη, μα δεν έχω πατρίδα να πιαστώ Σε έναν αγώνα τρέχω απάτης, με φθαρμένο ελαστικό Το άστυ, οι κάστες, οι φάτσες, το χαράτσι, οι μπάτσοι, οι λινάτσες, παλιάτσοι, όλοι εδώ Σε ενα σύστημα ρηχό, που τάζει ωκεανό και δε δίνει ούτε νερό Θέλω χώρο, να αναπνεύσω δεν μπορώ Θωρώ τα αρχαία λούσα που φοράς και πλέον αδιαφορώ Σε θυμάμαι να ξεκουνάς, όταν θα 'πρεπε εκεί για μας να 'σαι Και όσο ψεύδεσαι, μας οδηγάς Σε ένα λήθαργο βαθύ μας πετάς Στο μέλλον του πάψε Και δεν σε νοιάζει καν, μάνα μου Ελλάς Που ό, τι χτίσαμε, με άνεση πουλάς Τα ψεύτικα τα λόγια, που τσαμπουνάς, δε θέλω Ξυπνά ο λαουτζίκος, μην το παίζεις μοντέλο Μας έβαλες καπέλο στο καπέλο και μετά φουρνέλο Επίσημο τρελάδικο, ελληνικό μπουρδέλο Ας πούμε καμιά αλήθεια από τα στήθια Γίνηκε συνήθεια η ψευτιά, τα παραμύθια Τι θα και κολοκύθια Δεξιά και αριστερά μου νύχια Μπλεχτήκαμε στα δίχτυα Στα μυαλά μας νύχτα Έχω δώσει, δεν έχω πάρει Νιώθω χαρτόμουτρο, που ψάχνει να ρεφάρει, για να αντέξει βάρη Ε, και να πιάσω την καλή μακάρι Μα, έχω μπλέξει σε παρτίδα, που φτωχός δεν πιάνει Κομπαρσάροι, δημόσιοι και φάροι Φορέσαμε σαμάρι, μάγκα, για το κεχριμπάρι Και όσο ο χρόνος λιγοστεύει, τόσο η ανάγκη φορτσάρει Δεν πα να είσαι καϊνάρι, η Ελλάδα δε σου κάνει χάρη Σκυλάδικο, τραγούδι, κομπολόι Καθημερινό φετίχ, Ελλήνων μοιρολόι Εδώ ο χρόνος δε βαδίζει, σύμφωνα με το ρολόι Να 'χα μάτια στη ψυχή, να δω τι σκατά την τρώει Σε θυμάμαι να ξεκουνάς, όταν θα 'πρεπε εκεί για μας να 'σαι Και όσο ψεύδεσαι, μας οδηγάς Σε ένα λήθαργο βαθύ μας πετάς Στο μέλλον του πάψε Και δεν σε νοιάζει καν, μάνα μου Ελλάς Που ό, τι χτίσαμε, με άνεση πουλάς