Die Sonn steht huh ahm Himmel, kaum noch Jröön, uss Jras wood Strüh. Bloß Rauch zoeez, dann kütt e' nöher, leechterloh, dä Sturm uss Füer. Diere blökke, schreie, renne, och dä Wolf, bess raff nohm Fluss, Wo e' koot stonnblieht un deef Luff höllt, eh dat e' springk, wat e' wohl muss. "Wer sprich do?", denk dä Wolf, dä irjendjet jehührt, doch he enn singer Nöh nirj'ndwo noch e' Dier sieht. Jetz widder: "Ich he unge!", rööf en Stemm, während dä Wald heißer als dausend Hölle brennt. 'ne Skorpion, dä op aach Bein ziddert, fleht: "Böck dich, loss mich op dich drop, Ich kann nit schwemme 'n will nit stirve!" "Nä, 'ss klar ... hälls du mich für beklopp? Kumm bloß nit nöher, ich weiß, wer du bess: Die Kreatur, die alles wat zo noh kütt, stich. Nä, dir vertraut nur dä, dä nie vüür dir j**arnt wood, Jevatter Wolf kritt mer esu flöck nit ömjarnt." Wodrop dä Skorpion meint: "Wie jetz? Hätt ene Wolf dann jar kei Häzz? Nur op dingem Rögge kumm ich rövver, verjess dat Jeff enn mingem Stäzz!" Die Hetz weed langsam unerdräächlich, un eh dat Füer sieh Fell versengk, Knurrt unsre Wolf: "Okay, beihl dich un halt dich joot fess, wenn ich spring!" Un su pa**iert et dann, wat jeder kumme sooch. Et andre Ufer ess ald fa** zom Jriefe noh, Do hührt mer 'm Pelz vum Wolf dä winz'je Pa**agier: "Do bess dä Jrößte, minge Held, ich danke dir." Doch medden en däm Satz 'ne Stachel, als wöhr e' vun 'nem andre Dier, Stich zo, und dä Wolf jault: "Wieso nur? Denn jetz, du Doof, versuffe mir!" Dä Skorpion säht: "Deit mer leid, Wolf, dat unsereins nit anders kann. Wat jööv ich dröm, künnt ich et hahle, mieh Woot ... eimohl nur ... sorry, Mann!"