Veröldin mig vekur Og veltir mér af stað En sólin hjá mér situr Já, hún situr öllu nær Og geislar hennar glæðast Af gjöfum þess sem er Visku sína vakti Og veitti farveg í Úr fljóti sem var forðum Yfirfullt af öllu því Sem ég átti einusinni Nú vefur örmum faðmar mig Úr lífsins grænum lautum Rennur lækur undurtær Og sólarinnar máttur Er meiri en í gær Til himins nú sig hefur Og hærra á loft ég fer Nú hann blæs Og í vindi bærist Bjöguð en merkileg sýn Því í stormi Hrærist hugsunin mín Aaaaææjjjiii... Nú hann blæs Og í vindi bærist Bjöguð en merkileg sýn Því í stormi Hrærist hugsunin mín Aaaaææjjjiii...