نگاهم کردی و به دنیا اومدم، زبون واکردم و ترانه زاده شد
کنارت زندگی سر و سامون گرفت، کنارت شاعری دوباره ساده شد
فقط کاغذ، قلم، یه پاکت کِنتِ لایت، دو تا چشم تو و یه کم ودکا... همین!
نه کافه لازمه، نه از خود بی خودی، نه ویلای شمال، توی یه زیرزمین...
می شه تا تو پرید، می شه از تو نوشت، می شه بی واهمه بازم اسمت رو برد،
می شه دنیا رو از کیسینجرها گرفت، می شه دنیا رو به اوباماها سپرد...
تو بارونیت پر از گلای زنبقه، درآر بارونیتو! بذار شاعر بشم
بذار تا بسترم تماشایی بشه، بذار عریون مثِ باباطاهر بشم...
تنت راهِ هراز، پر از پیچ و خطر، تمام آرزوم تو جاده مُردنه
بمون و عطرتو تو شعرام جا بذار اگه تقدیرشون بازم خط خوردنه
بذار قیچیم کنن، یه کبکِ بی قرار، توی سینه م دارم که می خونه برات،
رابین هودت می خواد تمام عمرشو، پناهنده بشه، به شروودِ چشات
تنت یه دره ی پر از برفه برام، ازش سُر می خورم، نیاگارا می شم
تو شهرِ خوبمی، همیشه خر ّمی، برات می میرم و جهان آرا می شم
می تونم ساعتو عقب برگردونم، از این عصر عذاب، بریم تا عصر سنگ
می خوام تو غارمون با دستِ تاولی، برات روشن کنم یه آتیش قشنگ
نتونستم یه شعر، مثِ حافظ بگم، به جاش از بچه ها برات فال می خرم
زمستون که بیاد، همین شعرم یه روز، حراجش می کنم، برات شال می خرم...