Það hefur tóm augu,
drekkandi ódáinsveigar,
veitandi sýnir.
Óhugnaðurinn, fegurðin - allt þetta gall.
Kjaftur þessi gleypir allt,
öllum sökkt er ofan à svaðið.
Ormétnir lÃkamar engjast um,
hér er vaðið er à gegnum öskuna.
Klökkar eru hendurnar,
lÃkkistur neglurnar,
engin handfesta finnst à kórónu keisarans.
Finn ég á þessari stundu hvernig grafir okkar snertast.
Hin dýrslega viska,
rekur à sundur sálir og magnar upp sáluhliðin,
helblóm spretta à augnatóftum þess.
à höfði skepnunnar eru svartir salir,
niðamyrkir gÃgar,
ærandi vÃddir þjáninga.
Óteljandi.
Það rÃs úr hafinu,
eins og krabbamein.
Jarðarfararsálmur sem er leikinn á innyfli,
sultarhljóð sem fyllir himindjúpin.
Ãn hugsunar.
Þungt gnæfir þessi draummynd yfir alheimnum,
sem skinnhvÃtt rekald.
à hvÃtlogandi flæðarmáli stjarnanna,
andað inn sem myrkri.
Dragsúg tómleikans.
Sálnahirðir úr fjólubláum reyk,
sem með heljargreipum sÃnum fer um helgidóminn,
bakvið dánargrÃmu,
undir flogaveikum básunuþyt.
Sannleikans eilÃfa djúp,
þar er bæli dýrsins,
vitfirring kæfð à reyk.
Frýs blóðþyrst hjartað.
Opnast dauðans gin,
Hungurvofunnar slóð,
hún er kviðrist og köld,
hér hægist andardráttur,
sést frosin mánamóða.
Þúsund stjörnur loga,
undir dökku kufli.
Skarlatshjúp.
Umlykur dauðans myrkur.
Enni þess markað máttugum rúnum,
gullnir hlekkir glitra.
FannhvÃtir faðmar vinda tannhjólin,
sligast undan klukknanna þunga hljóm,
beinanna klið.
Tungan er hljóð,
starir út à tómið og umritar ósagðar reglur.
Slæðingur þessi sameinast óminnishegranum.
Hugdettur um að vakna upp frá martröðinni,
hugmyndir um tilveru innan holds;
rifnar à sundur af hröfnum.
Formlaust,
SvÃfur sjálfið yfir vötnunum,
ferðast út úr helli ofskynjanna,
fyrst sem seiður.
Út à gegnum gimsteinalagt höfuðið.
Úr munni þess sem biturt tvÃeggjað sverð,
með s** vængi alsetta augum;
sem vitnisburður.
Sem sneiðir à sundur glerhafið,
skilin á milli raunveruleika og martraða.
lastmæling sem stÃgur upp úr undirdjúpum vÃmunnar,
ferðast à gegnum vÃddir.
Frá holdi til spádómsorða sem kollvarpa hásætum.