Voor hij begon met repareren nam hij de omgeving in zich op:
de tuinen, het weiland, de huizen aan de zoom,
het bos, de paarden die op stal wilden,
en dacht na over wie hier vóór hem zaten. Hoe spraken zij
in zichzelf, zo hoog? En hoe zag de hemel er die dag uit?
Helder? Zwanger van komend noodweer?
Nagel in zijn mond vroeg hij zich af of ook zij het verlangen
hadden gekend een bericht achter te laten voordat
zij begonnen met het bedekken van het dak.
Een regel gekrast in lood.
Ze zagen hetzelfde als hij, werkten met hetzelfde
materiaal en gereedschap: nagels, leien,
een zaag, een hamer.
Over tien jaar is hij dood.
Niet lang daarna zal iemand de trap beklimmen, zijn onleesbare
tekst vinden en bij het afdalen
onverklaarbaar geluk ervaren.
Getroost door een leven dat schonk
wat het zelf ook niet bezat, als
in het wonder van onze lege handen.