Είπα να γράψω κάτι χαρούμενο
Τα αντικαταθλιπτικά μες στο σαλόνι μου γραψαν ένα νούμερο
Το πρώτο γράμμα απ'το όπλο μου πε νου να βρω
μα που να βρω
δεν είμαι εδώ, δεν έχει επόμενο ούτε προηγούμενο
Κάτι στο τζάμι αγνοούμενο
παιδί κατηγορούμενο με έρισμα διφορούμενο
μέρες που γύρισες μέρη μα είδες φωτιά
η παιδική χαρά φλεγότανε, μένω στο υπονοούμενο
παθολογικοί συμβιβασμοί
γαμιούνται τα καλά παιδιά και οι λογικοί
παλμοί να τρέχουν πάνω κάτω, φωνάζουνε για αποδοχή
μα γάμα τη φωνή, θέλω ρυθμό και κάποια βολτ να καταπιώ μαζί κι εσύ (ή εσένα)
γράψε κομμάτια
απτ τοίχο σπάσ' τα ράφια
τα όσα γράφεις μάταια
να τα βλέπουνε τα μάτια
μα τα σπάνε στα διαλύματα
στομάχια καίνε απ'τα προβλήματα
μυαλά απτα διλλήματα, γαμω εμένα, έχω πλάκα
Κι αν δεν έμαθα τότε ποιος θα με μάθει
ποιος με βλέπει, ποιος αντέχει και ποιος δεν φοβάται τα βάθη
χάνω κομμάτια όπως με χάνεις, χθες τα τράβηξα απτο ράφι
γράφεις στο έδαφος κι αυτό σε διαγράφει
η εικόνα που γράφει, γυαλίζει
κοίτα πως χορεύουν στο σκοτάδι πουτάνες
πάρτο ωμά γιατί έτσι του αξίζει
όσο την παίζεις τόσο αυτή θα σε κερδίζει
το χώμα χωρίζει γραμμές κι αυτές με νέες χτίζουν νέες, δες το πως γυρίζει, όμορφα
είμαι στα πάνω μου
γάμα το πλάνο μου
έχω γίνει κυνικός, νευρικός, υπερκινητικός, ωμός
Mοναχικός ήσουνα πάντα άλλωστε