Κι οταν θα πεσουν τα φωτα "μαλάκα" μιλα μου
σαν να ναι η τελευταια μας φορα
Κανε μου ερωτα με αντικαταθλιπτικα
Καψε με με ναρκωτικα
μα ποσο ακομα να καω;
φωτισα ολοκληρο δωματιο, μα δεν μου φτανει αυτο
Αναπνεω ηλεκτρισμο και το φυσαω πανω σε σιδερα
Θελω να διωξω το θυμο, να νιωσω ηρεμα
Εχω πλακα, οξύμωρο οπως το χωμα στη βεραντα
Αγγιζω συννεφα, παταω πανω σε συννεφα, μαμα κοιτα με σημερα πως παιζω με τα κυματα
Γραφω ποιηματα στο κυμα μα τα μισα δεν τα καταλαβε κανεις τους
Όλο σ ακούω να λες θα φύγεις
μακριά σου κάτι κάπως κατευθύνεις
ο φόβος σου να παρεκλίνεις, γίνεται ένα με τα αυριανά σου σχέδια
και δεν αρκείσαι πλέον στο παράθυρο απλά να ανοίγεις
δεν καλύπτεσαι
σ ό,τι φοβάσαι πια του δίνεσαι
σ' ο,τι αποφεύγεις κατευθύνεσαι
ό,τι σε τρώει απλά του αφήνεσαι
κι όσο γρήγορα κι αν τρέξεις, πίσω δε κοιτάς γιατί προδίδεσαι
Το "εσύ" έγινε "εγώ"
Σε κάθε "εσύ" βαζω "εγώ"
Στο "εσύ" βλέπω "εγώ"
Γιατι "εγω" είμαι εγώ. Και "εσύ", πάλι εγώ
Ποτέ δεν ήξερα πόσο σημαντικός ήσουν για μένα
Ποτέ δεν ήξερα ποσο σημαντικός ήμουν για σένα
Μα πια είμαι ελεύθερος
Ελεύθερος
Δεν ξερω τι θα ξημερώσει, ελπίζω να ναι όλα καλύτερα
να σταματήσει αυτή η ταχύτητα
είναι ανάγκη, μα η ανάγκη γεννάει οργή βαθύτερα
Θυμάμαι χθες με κοίταγα
έψαχνα να βρω παιδί, όμως δεν βρήκα τίποτα
Είναι η ανάγκη για το σήμερα
Ανάγκη για ανάγκη μπας και νιώσουν τίποτα
Τίποτα δεν έχεις δει αν δεν έχεις δει το τίποτα
τόσες φορές το τίποτα, μα τίποτα δεν μένει
Παίζουμε λάιβ με free entrance
ποιο χιπχοπ, ποιο pop, ποιο trap και ποιο εντεχνοtrance
άσ' τις μάζες να χορέψουνε στα κλικ απο τα φλας
είμαστε indie. ινδιάνοι αλτερνατίβ με midi ή χωρίς-
τουλάχιστον δεν είμαστε ίδιοι
Μη μου πουλάς πολιτική
την Κυριακή έχεις κάπου να πας να νιώσεις πως αξίζεις κάτι και εσύ
μαζευτείτε όλοι οι μικροαστοί και έπειτα πείτε μου δυο λόγια για την τέχνη
Γεμίζω ανασφάλειες κάθε τοίχο που κοιτάω
Αν θα σπάσει ή θα με σπάσει, έπειτα παύση
εν πάση δράση υπάρχει αντίδραση, εκεί το πάω
Το φέρα και το κάψα, η ανάγκη στην ατμόσφαιρα γεννά την τέχνη, γάμα την έμπνευση
Κι εσύ πηδάς την θέληση
Τα θέλω σου στην άκρη σαν εξαίρεση
Και δεν μιλάς, σου μάθανε να σκας και εσύ γελάς
στόμα γεμάτο αφού μασάς
"μα σας παρακαλώ, δείξτε στο κόσμο λίγο κώλο"
"Δείξτε πως χορεύουνε οι μάζες, δώστε τους το ρόλο."
αφού δεν ξέρουν πως να αρχίσουν
Ο άλλος αυτοκτόνησε και γω ψάχνω για τσόντες που να αξίζουν
Μα όλες τους φτηνές, τελειώνουν γρήγορα ενώ αυτοί αργούν να χύσουν
Βάλτο πίσω
Ξεκινάει κάπου στους δρόμους
ανασφάλειες με γόβες, καπότες πετάνε
Κρατάνε απόσταση για να καλύπτουν χώρους
ανάγκες, φόβους, ανθρώπους μόνους
Πεθάναν στα δωμάτια
Φωτιά μες τα κωλάδικα