แดดส่องตอนเช้า ผมต่อแถวเตรียมตัวจะเข้าโรงเรียน
หวาดระแวงเรื่องถุงเท้า กลัวครูเรียก เรื่องคงไม่จบลงเพียง
ไหว้ศาลพระภูมิ ขัดเกลาจิตให้จรรโลง
เสียงเพลงฮิตที่ติดชาร์ตยังคงดังต่อเนื่องผ่านลำโพง
วางกระเป๋าที่โต๊ะในโรงอาหาร กวาดสายตาดูร้านข้าว
คนยืนต่อแถวกันซื้ออาหาร นับไม่ถ้วนจำนวนมหาศาล
พบปะกับพวกพ้อง ในชามข้าวต้มดูคล้ายกับอ้วกร้อน
กิจวัตรดูเร่งรีบ ใส่พริกป่นกับซอส แต่ยังไม่ลวกช้อน
วันนี้วันธรรมดา ต่อแถวเข้าเรียนเป็นธรรมดา ตามระเบียบเป็นธรรมดา
ฝ่ายประชัมพันธ์เปิดเพลงไปมา คนกินข้าวเช้ากันสุขอุรา
(วันนี้วันธรรมดา มันธรรมดา คุณธรรมดา ผมธรรมดา เธอธรรมดา วันธรรมดา มันธรรมดา
เขาธรรมดา เราธรรมดา เธอธรรมดา ผมธรรมดา คุณธรรมดา มันธรรมดา วันธรรมดา)
วันนี้วันธรรมดา กลไกดำเนินไปอย่างที่มันเป็น
เจอเพื่อนจากในหรือต่างห้อง สายตาที่ดูเป็นกันเอง
คาบว่าง คนเคลียร์งาน บางคนก็ใส่เอียร์โฟนเพื่อฟังเพลง
เดินเลาะผ่านตึกเก่า บรรยากาศเงียบที่ดูแล้ววังเวง
เรียนวิชาไม่เข้าหัว ก็เลิกคิดแล้วนั่งทำตัวสบาย
งานไม่ทำตอนเสาร์อาทิตย์ ใครจะ คิดติด 0 น่ากลัวจะตาย
กลัวจะวายกลัวจะวอด เอาตัวไม่รอด
ทำคะแนนไม่ถึงไหน แน่นอน ชัยชนะไม่คลอด
ปราบบอสผมไปได้สวย แต่ยังไม่เตรียมใจเรื่องมหาลัย
ไขว้เขกับงานค้าง พอเกรดออกคงมหาภัย
ในภาษาไทย ภาษาชาติ ทุกวันมันธรรมดา
แต่ผมเริ่มพูด.. ไม่เป็นภาษามาก