І колькі будзе слоў?
І колькі будзе жыццяў?
І колькі будзе светлых надзей?
Я разумею,
Я разумею,
Што прагнуць зменаў вочы твае.
Запамятаўшы,
Што ў небе есць хмары – ідзеш.
Згубіўшыся
– на белае неба злуеш…
Не зразумець цябе,
Ды не пазнаць агіды
– у вачах тваех блішчыць святло.
Перакананы,
Перакананы ты,
Што пераможа дабро.
Запамятаўшы,
Што ў небе есць хмары – ідзеш.
Згубіўшыся
– на белае неба злуеш…
І колькі будзе слоў,
І колькі будзе жыццяў,
І колькі будзе светлых надзей.
Я разумею,
Што прагнуць зменаў вочы твае.
Запамятаўшы,
Што ў Небе есць хмары – ідзеш.
Згубіўшыся
– на белае неба злуеш,
Ратуючыся
– губляеш свой гонар і сэнс,
"Чаму ўсе так?",
- пытаеш, пытаеш і мрэш...