Postarzał się car ojczulek, postarzał.
Już nawet gołąbka własnymi rękami
Nie mógł zadusić. Siedział na tronie złoty
I zimny. Tylko broda mu rosła
Do podłogi i niżej.
Rządził wtedy kto inny, nie wiadomo kto.
Ciekawy lud zaglądał do pałacu przez okno,
Ale Kriwonosow zasłonił okna szubienicami.
Więc tylko wisielcy widzieli co nieco.
W końcu umarł car ojczulek na dobre.
Dzwony biły, ale ciała nie wynoszono.
Przyrósł car do tronu. Nogi tronowe
Pomieszały się z nogami carskimi.
Ręka wrosła w poręcz.
Nie można go było oderwać.
A zakopać cara ze złotym tronem - żal.