هزار فرسنگ رفتی و پیچ آخر رو اشتباه پیچیدی
به همه جا سر زدی و به هیچکجا نرسیدی
همیشه تقصیر بقیه بود، تصمیمهاش ولی واسه خودت بود
هرچی میدیدی میخواستی، منم همهچیم رو دادم کَمِت بود
میگفتی عشق مثلِ بهاره ، تو دلم پر از پروانهست
بیتوبودن محاله / زندگی چه شاعرانهست
بهار میاد و میره / این طبیعتِ روزگاره
وقت جدایی که شد هرکی دنبال بهانهست
هیچوقت نخواستی بفهمی فرق بین تنهایی و تنها بودن
اینرو صدبار شنیدی: ساختن سختتره از سوزوندن
جای یهکسایی رو میشه عوض کرد، جای یهکسایی همیشه خالیه
تا نزدیکِ قلّه هزار قدم و واسه سقوط یهقدم کافیه
میگفتی عشق مثلِ بهاره / تو دلم پر از پروانهست
بیتوبودن محاله / زندگی چه شاعرانهست
بهار میاد و میره / این طبیعتِ روزگاره
وقت جدایی که شد هرکی دنبال بهانهست
هزار فرسنگ رفتی و پیچ آخر رو اشتباه پیچیدی
به همه جا سر زدی و به هیچکجا...