Μέσα στην ομίχλη των ματιών σου
είδα κάποιο σάστιμα να σβήνει
μου είπες ήταν κάποια σκοτοδίνη
που δεν σ' άφηνε τα μάτια μου να δεις
Όχι ξέρω πως δεν μου 'πες την αλήθεια
κάτι θέλεις να ζητήσεις μα φοβάσαι
ίσως έγινε συνήθεια να λυπάσαι
αφού τίποτε ν' αλλάξεις δεν μπορείς
Μου ζητάς να φτιάξω φιόγκους απο πίκρες
να τους πλέξω δένοντάς τους δυνατά
να μην μένουν άλλα λόγια μας αλλά
μόνο λέξεις που να λένε την αλήθεια
Σου το κρύβω μα δεν είμαι δυνατός
ίσως πιότερο ποτέ μην σε πικράνω
μα θα ζω να πολεμώ ότι δεν φτάνω
κι ας με λένε κάποιοι αδέξιο και μικρό