Στεκομουν εκει στην ακρη και κοιτουσα κατω
στο χαος, η σκεψη πλησιαζε στην αποφαση
να πεσω, ελευθερη πτωση να ζησω
ενα βημα μπροστα ηταν αρκετο, μετα ταξιδι
στην αρχη φωναξα με τα ματια κλειστα
φοβηθηκα τοσο που ακουσα την καρδια μου να χτυπα δυνατα
μετα απο λιγο ανοιξαν τα ματια μου αρχισα να ανασαινω κανονικα
γελουσα πλεον, τεντοσα τα χερια μου και αφεθηκα στο αγγιγμα του αερα
το εδαφος πουθενα, ισως τοσο μακρυα τοσο χαμηλα
που δεν μπορουσε να φανει στο οπτικο μου πεδιο
ανετος, παραλληλα καθετος ακολουθουσα μια διαδρομη χωρις προηγουμενο
χωρις επιλογη για αλλαγη πορειας χωρις καταληξη διχως τελος
κοιμομουν και ξυπνουσα ημερες περνουσαν οι νυχτες ξημερωναν παλι
σαν ουρανος ατελειωτος αυτος ο δρομος σκοταδι βαθυ
πτωση διχως θανατο ελευθερη πτωση απο το βημα του τοτε, αθαντο
Στασου, να σου, πω κοιτα μπροστα σου
και θα΄μαι κοντα σου ετοιμασου ειναι σικε
το παιχνιδι που παιζουν ολοι σε παρτυ μασκε
βαλε τη μαυρη φορεσια σου παμε στο ρετιρε
εγω κι εσυ η φωνη και η ακοη τοσο ψηλα
που αν θα πεφταμε δεν προκειται να φταναμε κατω ποτε
τοσο ψηλα που αφεθηκαμε ελευθερη πτωση ενα κουπλε
πηδα, ενα βημα μονο και μετα κομμενα γονατα
σταματα ολα ειναι αλλοκοτα
η πρωτη φορα κι εσυ για παντα
γερα κρατα μαγκα
χτυπα μιλα εστω και χαμηλοφωνα
να βαλουμε φωτια στα μικροφωνα
ηχεια διχως ησυχια πεφτουμε καθετως
παγωμενος ιδρωτας κοιταμε κατω δεν υπαρχει τελος
ανοιξε τα χερια στον αερα γινε βελος
επιτελους ελευθεροι κι οχι στοχοι
στιχοι πυραυλοι εξ΄ουρανου χτυπαμε την Ευρωπη
με τον λογο τον λογο σε νεκρο χρονο
ωρα μηδεν κοιτα κατω τον κοσμο