mmerhin ess dä Himmel schön blau,
Un e‘ Lüffje weht, ahnjenehm lau,
Bloome blöhe, ‘ne Schmetterling fladdert,
En Hummel summp oder ‘n Bien.
Wie‘t usssieht, flühß dä Fluss immer noch
Enn die richtige Richtung, un doch
Frööch mer sich, wo die Flamingos sinn –
Immerhin Sonnesching.
Immerhin alles jröön noh all dä Zick,
All dä Dunkelheit, all däm Stöbb.
Immerhin ess et endlich su wigg,
Dat mer sich russtraut, ahm leevste janz laut
Losschreie däät – vüür Jlöck.
Drövv‘ ahm andere Ufer, em Schilf,
Bei dä Nilpääd‘ ess et merkwürdig still.
Sonderbar, dat mer kein Aape hührt,
Irjendjet hätt die jestührt.
Do, dä Baum, dä ahm Wa**er steht,
Muss dä sinn, dä Kalevu jemeint hätt.
Also Jung, pa** joot op met dä Axt,
Wenn do en zo Brennholz hacks.
Immerhin alles jröön noh all dä Zick,
All dä Dunkelheit, all däm Stöbb.
Immerhin ess et endlich su wigg,
Dat mer sich russtraut, ahm leevste janz laut
Losschreie däät – vüür Jlöck.
Jrille zirpe, ahm Himmel ‘ne Jet,
Et jitt Daach, do ess alles perfekt,
Wie bestellt, wie jedräump, wie jemohlt,
Do ess alles su, wie et sinn soll.
(Su wie bestellt, su wie jedräump,
Als hätt e‘ Kind et jemohlt.)
Immerhin alles jröön noh all dä Zick,
All dä Dunkelheit, all däm Stöbb.
Immerhin ess et endlich su wigg,
Dat mer sich russtraut,
Russ uss ‘äm Haus traut.
Immerhin alles jröön noh all dä Zick,
All dä Dunkelheit, all däm Stöbb.
Immerhin ess et endlich su wigg,
Dat mer sich russtraut, ahm leevste janz laut
Losschreie däät – vüür Jlöck.