Det er so vondt um Natti;
daa kjem dei Daudingar kalde
hit av den stengde Kyrkjegard
og ringar seg um henne alle.
Og fiktar og slær I Lufti
med Knokar og knytte Hendar
og gaper med glisande Kjakebein
og griner med grésne Tennar.
«Daudingbeine stal du . . .
Daudingbeine naut du . . .
Kaldt det er paa Kyrkjegard;
Daudefreden braut du . . .»
Ho kavar I kjøvde Rædsla
og vrid seg og vondt seg ankar;
Gamlemor fær kje I Hjarta Fred
for alle dei myrke Tankar.
Daa sender ho Bod til Presten.
Han kann dei Bandi vinde
og med dei heilage, sterke Ord
Vondemagtine binde.
Presten I Kappe og Krage,
høg han for Sengi stend;
so vel han kjenner dei vonde Magtir,
og Harm I Hjarta hans brenn.
Han les av den vigde Boki
Bønir og Eidar harde:
«eg byd deg ved Gud I Jesu Namn,
av Hold og av Ham du fare!» —
Daa gjeng det eit Brak um Huse,
og fælt det I Skorstein tyt;
Gamlemor græt med Gledetaarir;
no veit ho det vonde tryt.
Veslemøy slær upp Augo,
dei lyser so vent og blaatt;
daa signar han henne med kvite Hendar;
det gjorde I Hjarta godt.
«Herren signe og vare deg,»
so f*gert han for ho bed;
«han late si Aasyn lyse
paa deg og gjeve deg Fred!» —
Presten til Gamlemor talar:
«no trur eg, til Liv det stend.»
So rid han strak paa staute Folen
ut or den stille Grend.
Veslemøy tryggare sidan
ligg med rolege Faktir.
Gud velsigne den Prestemann!
Han batt dei vonde Magtir.