[Vers 1: Ari Ma]
Ég anda inn í líkamann og skynja orkusviðið
Beini mér í bringuna og opna hjartahliðið
Orkubylgjur verða til og bylta sér í öldum
Þær flæða inn í rýmið þitt með dularfullum göldrum
Fylla þig af fiðringi og friða niður masið
Ég breyti mér í lindarvatn og rétti öllum glasið
Takturinn er tól til að týna sér í tíma
Tungan mín er fól sem vill glíma við að ríma
Hjartað mitt er sól sem vill skína og sýna
Þeim sem vilja rýna inn í sína
Meðvitund, hugarhnífinn brýna - einblína
Á andardráttinn renna inn um nefið
Loftið strýkur nösunum og endurtekur stefið
Það festir mig í núinu að finna loftið flæða
Flestir geta trúað því að hugurinn minn æða
Eyðileggja þögnina því eitthvað vill hann ræða
Með ímyndaðri framtíð vill hann okkur hræða
En leyfðu því að gerast, taktu það í sátt
Fylgstu núna með því hvað hann hefur hátt
Hann talar út í eitt - um allt og ekki neitt
Festu þig í nefinu þú getur þessu breytt
Þú getur þessu breytt
Þú getur þessu breytt
[Viðlag]
Einn með andardrættinum
Og meðvitundarmættinum
Algjörlega vakandi
Útkoman er slakandi
[Vers 2: Ari Ma]
Augnablikið líður líkt og lækurinn í dalnum
Framtíðin og þátíðin liggja nú í valnum
Allt sem ég hef kennt mig við hverfur inn í tómið
Stundum er ég rigningin, stundum er ég blómið
Stundum er ég skógurinn, stundum er ég ljóðið
Stundum er ég dauðaþögn, stundum er ég hljóðið
En alltaf er ég vitnið að veruleikanum
Hugmyndir á sveimi, ég sé þær reika um
Ef ég bara reyni þær stefnu breyta um
Ég sendi þær í hjartað - til að vega' og meta
Því meðvitundin bjarta - vill í fótspor feta
þeirra sem að kveiktu bál í hjartanu og elskuðu
þeirra sem að fundu sig í sálinni og frelsuðust
þeirra sem að kenndu mér að lifa hér á jörðinni
þeirra sem að yfirstigu geðveikina' í hjörðinni
þeirra sem að kenndu sig við stjörnuduft í geiminum
þeirra sem að sameinuðust fullkomlega heiminum
Að ganga inn í hugljómun er það sem mig dreymir um
Vekja upp mitt æðsta afl sem sefur nú í steininum
Ég vil verða hjartahreinn og róandi
Egóinu lógandi
Engri orku sóandi
Sinna mínu hlutverki sem friðarboði mannanna
Baráttan um lífið mitt, ástarorkan vann' hana
Máttugasti krafturinn, horfðu á mig sanna' hana
Sálin hún er dularfull, ég horfði inn og fann hana
Meðvitundin magnast og ég held áfram að kanna' hana
Tungan stígar dans og ég titra' á milli tannanna
Röddin mín svo öflug að þeir munu reyna' að banna' hana
[Viðlag]
Einn með andardrættinum
Og meðvitundarmættinum
Algjörlega vakandi
Útkoman er slakandi