[Vers 1: Ari Ma]
Flæðandi æðandi blæðandi tár
Fræðandi nærandi græðandi sár
Ár eftir ár, kætandi sál, lærandi mál
Með röddinni þræðandi nál
Bætandi málfarið, bætandi málfarið
Keppi við sjálfan mig, heppinn að álfarnir þjálfa mig alfarið
Vanda mig, anda í hjartanu
Fyllandi frumurnar fyllandi frumurnar
Gyllandi sögurnar gyllandi sögurnar
Hryllileg drög, spillingin samþykkir lög
Fyrir þá ríku, partur af klíku, geðsýki ríkir í ríkinu
Maðurinn siðaður, byssunum miðað því
Hugurinn geðveikur, brenglaður, bilaður
Skilurðu skildingastríðin?
Hugsanir hanga í henglunum
Hugsa' að ég heyri í englunum
Hlægjandi að hljóðunum fullur af ljóðunum
Gleður mig gróðurinn, fullur er sjóðurinn
Fyllist af eldmóði, auðveldast róðurinn
Bróðir minn tröllið er óður í gljúfrunum
Hjúfrar sig fálkinn sem fyllir upp óðölin
Hátt upp í klettunum, hátt upp í klettunum
Vættir í hellunum, í heila sellunum
Í orða brellunum, eldinga hvellunum
Geltandi' á mannverur, eltandi sannleikann
Veltandi steinum, meltandi orðin í leynum
Dettandi niður í gryfjuna, klifrandi upp til að hafa' allt á hreinu
Finnandi flæðið í hjartanu, huganum bjarta, ég get'ekki kvartað
Skartandi rósum ég hverf inn í algleymið svarta
Gáfaðir blómálfar gáfu mér kvæðasafn
Ljóðstafir ráfandi ‘um síðurnar, bókin er þýdd
Steinarnir talandi titra í tálsýnum vitranir flytja mig í aðra vídd
Glitrandi fegurð í demantalandinu, regnboga litaða sandinum
Glansandi blómarós dansandi ansandi seyðandi
Himininn vinur minn breiðandi úr sér í blámanum deyfandi skýin en
Draumana hreyfandi straumana leiðandi
Himneska gleðin á hverfanda hveli í lífsöldum freyðandi
Breiðandi úr sér í verðandi verum sem veiðandi, deyðandi
Eyðandi hugsunum, greiðandi veginn að eilífu spekinni
Tek ég mér töfrandi varir og rek mig í blekið sem lekandi
Verður að formunum, þrífandi hugana, rífandi‘ í hjörtun
Útrýmandi ormunum, seitandi hormónum, neitandi mormónum, Leitandi' í sprungunni, þunginn er dynjandi, sungið með hrynjandi, Hugrekki gefandi gungunni, beitandi lunganu
Breytandi bölvun í blessun með tungunni
[Vers 2: Ari Ma]
Til að geta tekið þetta' á hundraðföldum hraða
Þyrfti ég að anda djúpt og láta bara vaða
Þetta' er hreini hljómurinn sem Laxness var að tala' um
Tilfinningar grípa mig og ég hef bara val um
Hvaða viðbrögð gef ég öllu sem að hendir lífið
Stundina ég samþykki og sáttin endar stríðið
Anda inn og friður fyllir rýmið, yfir tekur grínið
Ég held að það sé alltaf eitthvað til að gleðjast yfir
Sendi allar þakkir mínar jörðinni sem lifir
Veröldin er dularfull og fáir hafa farið
Alveg inn í eigin veru til að finna svarið
Sveimar um í huganum hin tímalausa þekking
Segir mér í alvöru að tilveran sé blekking
Ímyndaðu þér að allt í þessum stóra heimi
Byggist upp af meðvitund sem felst í öllu' í leyni
Og að þú sért hluti' af því sem fyllir allan geyminn
Og bara manst það ekki því að þú ert frekar gleyminn
Farðu að kynnast sjálfum/sjálfri þér, ekki vera feiminn
Í Amazon skóginum fann ég mér shaman, hann rétti mér seiði
Seiðkarlinn blés á mig, hrópaði, hristandi laufvöndinn, hvað er á seyði?
Alsvarta sullinu hellti ég í mig
Bragðið var viðbjóður, festist í munninum
Nóttin var dimm og drykkurinn hrærði í uppsprettu brunninum
Inn í mér ólgaði ógurlegt afl, andinn í skóginum gaf mér nýtt nafn
Æla úr maganum, hvað hef ég komið mér út í? Nú sný ég ei við
Eftir smá bið, fann ég að ég var detta' inn í sálina
Leið eins og ég myndi' að eilífu falla í myrkrinu
Falla' inn í sjálfan mig, falla' inn í frumskóginn
Falla' inn í alheiminn
Undraverð hugleiðsla, Alveran kynnti sig, hleypti mér inn
Krafturinn titrandi tók í mér bólfestu
Óttinn við dauðann hann gufaði upp
Egóið grín
Nú er ég Almáttug Ódauðleg vera
Allt er mér opið, hvað vil ég gera?