قسمت اول :
ممنونه خالقم ، برادرم ، هم رزمیام
اونایی که پشتمن ، همشهریام
ممنونه شانسمو شرط بندیام
همین پولی که دارمُ حتی سبزیام
حتی ممنونه اونی که دووندتم آب شن چربیام
هر دفه میگفت که از اون در بیام
ممنونه بنده زمان بندیام
عامله همه حواس پرتیام
کلمه های تو ذهن یا تو متنیامُ
کارایی که خوب از پسشون بر میام
توی شرایطه سخت خونسردیام
دو تا کاسه ترشی که اگه هم بیان
میدم کار حتی بهتر از قبلیام...
قسمت دوم :
دیگه نمیترسم ممنونه تهدیدا
نه از حرف ، نه عمل و نه تخریبا
نه از نگاه کردنه تقویما
نه از کار کردنُ تحقیرا
آمادم ، ممنونه تمرینا
باورم پره ، ممنونه تشویقا
آخه مگه میشه گفت محدوده تلفیقا
که تو هنره ایرانی مشکوکه تفریقاُ
سبکم شده محکومه تخمینا
بقیش ممنوعه تحلیلا
ممنونه تردیدا که دوروبرم آفتابی نمیشن
تیغشون که نبره آشنایی نمیدن
آمار چرا ولی با باد جایی نمیرنُ
ممنونه مغزه بازه رفقامُ
ممنونه وقتی که تو میزاری برامُ
ممنونه دلگرمیه دشمنامُ
ممنونه کله پوکای خوش مرامُ
ممنونه دووم ، ممنونه امون...
قسمت سوم :
روکشه صندلیم چرمه
بله ، پشتم عرق کردهُ
نمیشم اونکه بش میگن هدفمنده
بنده ، با وجوده این همه دشمنُ عارضه
هنو موندم توی حافظُ حافظه
ممنونه استادُ مدرکم
که حتی وقتی نم بوده فیتیله فندکم
تا زدم گرفته
لاشه سهمه اونه که هدفُ هدف گرفتُ دسش نلرزید
وقتی ماشرو میکشید از بعدش نترسید
ممنونه کاری که آخرشه ولی بازم کلمه میاد با فشار
که از هزار تا پامنار
هزارتا تازه کار
قفله حوسه توی بیتاش شنُ
به رفیقشون بگن زیره پیکاش نرو...
همخوان :
ممنونه دووم ؛ ممنونه امون
ممنونه اونی که همه میگن همون
ممنونه همون ، ممنونه درون
ممنونه سختی که منو کرد روون
بخوام دوروبریامُ بشناسم تو سخت ترین شرایط قرارشون میدم ، تو چی ؟؟