[Строфа: Ајнштајн]
Направи го невозможното, види го невидливото
допри недопирливо и скрши неуништиво...
Ако сакаш сè се може, нели?
А во душа чувства испомешани ко изохели!
Болката како наш најдобар пријател
како на душевниот немир чест влијател
Само тишината ја сметам за света
но и таа се разгласи кога среќата одлета
Се враќаат ѕверови, нè носат во погрешни смерови
нè полнат со гревови, за да истураме гневови
На кого? На тебе! И ти си дел од нив!
Осуден на осаменост иако за ништо не си крив!
А последниот здив одлучи да ти биде sniff
надевајќи се дека ќе станеш шизик како Сизиф
Чувство на страв од евентуален неуспех
токму во мигот кога треба да се постигне некоја цел
А твојата цел - во мојата глава ко молитва
огромна грижа за тебе ко цвет кога се полива
А крвта сега е мртва...
Се суши, закоравува, мене ме осакатува!
Пробувам да отпатувам во твојот свет
пробувам, но не можам, го немам тој кувет
а ти ветив и дека ќе го почитувам твојот адет
ти ветив, го прифатив и секој твој совет
Дадов завет дека останувам со тебе довек
беше секогаш со мене, признавам, иако не си човек!
А што си? Сите за тоа ми се смеат
а да те видат или допрат не можат и не смеат!
Нема да ме сменат, нема да те спомнат
остануваш во моето срце како добар спомен драг
во овој домен - траг, со овој омен - праг
огромен зрак, кој сè повеќе се претвара во мрак!