Far min va skomakar sjål, han tvinna bekatråd. Han svinga syl og busteleiv når'n sydde nye sula på. Kniven kruspa i læ, det small i plugg tå tre. Han va hendug far min, kunna lite tå kort, no ska're meste skje so fort. Han va skomakar sjål, so slapp'n kjøpe nytt! Eg spring rundt i to joggesko, slett ikkji heimesytt. Han va skomakar sjål, no finst dæ ingen att! Nye sko æ finast. Gamle sko må hivast. Men dæ burde skrivast ein sang om far min som lappa sko! Henda kunn brukast te mangt, og ikkji berre telle peng. Alt ferdigkjøpt æ fint og dyrt, dæ æ mykji som ein stakkar treng. Og når dæ ryk og går sundt, bi're kasta i eit søplespann. Dæ som far min kunna æ're ingen som kan. Nei, ingen har slik tek som han, som va skomakar sjål..