Akşamın ışıkları vurur parmaklarıma Güneş batarken Amcaların gölgesi çıkmıyor rüyalarımdan Kabus bu dünya Duvarlar hep duvarlar Sıkıştım annemin rahminde İnsanlar bu insanlar Öyle uzak öyle yabancı Düşünürüm insanları,küçücük beyinler Mutlu olmaya yeter Vuruyor insancıklar vuruyor insanları Bu şarkı söylenirken Şehirler hep şehirler Aynı hepsi aynı mezar Yaşamlar bu yaşamlar Öyle kısa öyle acı Seni kendimden çaldım Tek başıma kaldım Yalnızlıktan utandım ben Adımlarımı sattım Yarınlarımı attım Sana varamadım ben.