Brüder Grimm - Kinder- und Hausmärchen - Kapitel 22 lyrics

19. Von dem Fischer un syner Fru Dar wöör maal eens en Fischer un syne Fru, de waanden tosamen in'n Pißputt, dicht an der See, un de Fischer güng alle Dage hen un angeld: un he angeld un angeld. So seet he ook eens by de Angel un seeg jümmer in das blanke Water henin: un he seet un seet. Do güng de Angel to Grund, deep ünner, un as he se heruphaald, so haald he enen grooten bu*t heruut. Do säd de bu*t to em: »Hör mal, Fischer, ik bidd dy, laat my lewen, ik bün keen rechten bu*t, ik bün'n verwünschten Prins. Wat helpt dy dat, dat du my doot maakst? ik würr dy doch nich recht smecken; sett my wedder in dat Water un laat my swemmen.« »Nu,« säd de Mann, »du bruukst nich so veel Wöörd to maken, eenen bu*t, de spreken kann, hadd ik doch wol swemmen laten.« Mit des sett't he em wedder in dat blanke Water, do güng de bu*t to Grund un leet enen langen Strypen Bloot achter sik. Do stünn de Fischer up un güng nach syne Fru in'n Pißputt. »Mann,« säd de Fru, »hest du hüüt niks fungen?« »Ne,« säd de Mann, »ik füng enen bu*t, de säd, he wöör en verwünschten Prins, da hebb ik em wedder swemmen laten.« »Hest du dy denn niks wünschd?« säd de Fru. »Ne,« säd de Mann, »wat schull ik my wünschen?« »Ach,« säd de Fru, »dat is doch äwel, hyr man jümmer in'n Pißputt to waanen, dat stinkt un is so eeklig: du haddst uns doch ene lüttje Hütt wünschen kunnt. Ga noch hen un roop em: seg gem wy wählt 'ne lüttje Hütt hebben, he dait dat gewiß.« »Ach,« säd de Mann, »wat schull ick door noch hengaan?« »I,« säd de Fru, »du haddst em doch fungen, un hest ein wedder swemmen laten, he dait dat gewiß. Ga glyk hen.« De Mann wull noch nicht recht, wull awerst syn Fru ook nicht to weddern syn un güng hen na der See. As he door köhm, wöör de See ganß gröön un gel un goor nich mee so blank. So güng he staan un säd: »Manntje, Manntje, Timpe Te, bu*tje, bu*tje in der See, myne Fru de Ilsebill will nich so as ik wol will.« Do köhm de bu*t answemmen un säd: »Na, wat will se denn?« »Ach,« säd de Mann, »ik hebb di doch fungen hatt, nu söd myn Fru, ik hadd my doch wat wünschen schullt. Se mag nich meer in'n Pißputt wanen, se wull geern 'ne Hütt.« »Ga man hen,« säd de bu*t, »se hett se all.« Do güng de Mann hen, un syne Fru seet nich meer in'n Pißputt, dar stünn awerst ene lüttje Hütt, un syne Fru seet vor de Döhr up ene Bänk. Da nöhm syne Fru em by de Hand un säd to em: »Kumm man herin, süh, nu is dat doch veel beter.« Do güngen se henin, un in de Hütt was een lüttjen Vorplatz un ene lüttje herrliche Stuw un Kamer, wo jem eer Beed stünn, un Kääk un Spysekammer, allens up dat beste mit Gerädschoppen, un up dat schönnste upgefleyt, Tinntüüg un Mischen (Messing), wat sik darin höört. Un achter was ook en lüttjen Hof mit Hönern un Aanten, un en lüttjen Goorn mit Grönigkeiten un Aaft (Obst). »Süh,« säd de Fru, »is dat nich nett?« »Ja,« säd de Mann, »so schall't blywen, nu wähl wy recht vergnöögt lewen.« »Dat wähl wy uns bedenken,« säd de Fru. Mit des eeten se wat un güngen to Bedd. So güng dat wol 'n acht oder veertein Dag, do säd de Fru: »Hör, Mann, de Hütt is ook goor to eng, un de Hof un de Goorn is so kleen: de bu*t hadd uns ook wol een grötter Huus schenken kunnt. Ich much woll in enem grooten stenern Slott wanen; ga hen tom bu*t, he schall uns en Slott schenken.« »Ach, Fru,« säd de Mann, »de Hütt is jo god noog, wat wähl wy in'n Slott wanen.« »I wat,« säd de Fru, »ga du man hen, de bu*t kann dat jümmer doon.« »Ne, Fru,« säd de Mann, »de bu*t hett uns eerst de Hütt gewen, ik mag nu nich all wedder kamen, den bu*t muchd et vördreten.« »Ga doch,« säd de Fru, »he kann dat recht good un dait dat geern; ga du man hen.« Dem Mann wöör syn Hart so swoor, un wull nich; he säd by sik sülwen: »Dat is nich recht,« he güng awerst doch hen. As he an de See köhm, wöör dat Water ganß vigelett un dunkelblau un grau un dick, un goor nich meer so gröön un geel, doch wöör't noch still. Do güng he staan un säd: »Manntje, Manntje, Timpe Te, bu*tje, bu*tje in der See, myne Fru de Ilsebill will nich so as ik wol will.« »Na, wat will se denn?« säd de bu*t. »Ach,« säd de Mann half bedrööft, »se will in'n groot stenern Slott wanen.« »Ga man hen, se statt vör der Döhr,« säd de bu*t. Da güng de Mann hen un dachd he wull na Huus gaan, as he awerst daar köhm, so stünn door 'n grooten stenern Pallast, un syn Fru stünn ewen up de Trepp un wull henin gaan; do nöhm se em by de Hand un säd: »Kumm man herein.« Mit des güng he mit ehr henin, un in dem Slott wöör ene grote Dehl mit marmelstenern Asters (Estrich), un dar wören so veel Bedeenters, de reten de grooten Dören up, un de Wende wören all blank un mit schöne Tapeten, un in de Zimmers luter gollne Stöhl un Dischen, un krystallen Kroonlüchters hüngen an dem Bähn, un so wöör dat all de Stuwen un Kamers mit Footdeken: un dat Aeten un de allerbeste Wyn stünn up den Dischen, as wenn se breken wullen. Un achter dem Huse wöör ook'n grooten Hof mit Peerd- un Kohstall, un Kutschwagens up dat allerbeste, ook was door en grooten herrlichen Goorn mit de schönnsten Blomen ün fyne Aaftbömer, un en Lustholt wol 'ne halwe Myl lang, door wören Hirschen un Reh un Hasen drin un allens wat man sik jümmer wünschen mag. »Na,« säd de Fru, »is dat nu nich schön?« »Ach ja,« säd de Mann, »so schallt't ook blywen, nu wähl wy ook in das schöne Slott wanen un wähl tofreden syn.« »Dat wähl wy uns bedenken,« säd de Fru, »un wählen't beslapen« Mit des güngen se to Bedd. Den annern Morgen waakd de Fru toeerst up, dat was jüst Dag, ün seeg uut jem ehr Bedd dat herrliche Land vör sik liggen. De Mann reckd sik noch, do stödd se em mit dem Ellbogen in de Syd un säd: »Mann, sta up un kyk mal uut dem Fenster. Süh, kunnen wy nich König warden äwer all düt Land? Ga hen tom bu*t, wy wählt König syn.« »Ach Fru,« säd de Mann, »wat wähl wy König syn! ik mag nich König syn.« »Na,« säd de Fru, »wult du nich König syn, so will ik König syn. Ga hen tom bu*t, ik will König syn.« »Ach, Fru,« säd de Mann, »wat wüllst du König syn? dat mag ik em nich seggen.« »Worüm nich?« säd de Fru, »ga stracks hen, ik mutt König syn.« Do güng de Mann hen un wöör ganß bedröft, dat syne Fru König worden wull, »Dat is nich recht un is nich recht,« dachd de Mann. He wull nich hen gaan, güng awerst doch hen. Un as he an de See köhm, do wöör de See ganß swartgrau, un dat Water geerd so von ünnen up un stünk ook ganß fuul. Do güng he staan un säd: »Manntje, Manntje, Timpe Te, bu*tje, bu*tje in der See, myne Fru de Ilsebill will nich so as ik wol will.« »Na, wat will se denn?« säd de bu*t. »Ach,« säd de Mann, »se will König warden.« »Ga man hen, se is't all,« säd de bu*t. Do güng de Mann hen, un as he nach dem Pallast köhm, so wöör dat Slott veel grötter worren, mit enem grooten Toorn un herrlyken Zyrat doran: un de Schildwacht stünn vor de Döhr, un dar wören so väle Soldaten un Pauken un Trumpeten. Un as he in dat Huus köhm, so wöör allens von purem Marmelsteen mit Gold, un sammtne Deken un groote gollne Quasten. Do güngen de Dören von dem Saal up, door de ganße Hofstaat wöör, un syne Fru seet up enem hogen Troon von Gold un Demant, un hadd ene groote göllne Kroon up un den Zepter in der Hand von purem Gold un Edelsteen, un up beyden Syden by ehr stünnen ses Jumpfern in ene Reeg, jümmer ene enen Kops lüttjer as de annere. Do güng he staan un säd: »Ach, Fru, büst du nu König?« »Ja,« säd de Fru, »nu bün ik König.« Do stünn he un seeg se an, un as he se do een Flach (eine Zeitlang) so ansehn hadd, säd he: »Ach, Fru wat lett dat schöön, wenn du Könige büst! nü wähl wy ook niks meer wünschen.« »Ne, Mann,« säd de Fru, un wöör ganß unruhig, »my waart de Tyd un Wyl all lang, ik kann dat nich meer uthollen. Ga hen tom Bütt, König bün ik, nu mutt ik ook Kaiser warden.« »Ach, Fru,« säd de Mann, »wat wüllst du Kaiser warden?« »Mann,« säd se, »ga tom bu*t, ik will Kaiser syn.« »Ach, Fru,« säd de Mann, »Kaiser kann he nich maken, ik mag dem bu*t dat nich seggen; Kaiser is man eenmal im Reich: Kaiser kann de bu*t jo nich maken, dat kann un kann he nich.« »Wat,« säd de Fru, »ik bünn König un du büst man myn Mann, wullt du glyk hengaan? glyk ga hen, kann he König maken, kann he ook Kaiser maken, ik will un will Kaiser syn; glyk ga hen.« Do mußd he hengaan.« Do de Mann awer hengüng, wöör em ganß bang, un as he so güng, dachd he by sik: »Düt gait un gait nich good: Kaiser is to uutvörschaamt, de bu*t wart am Ende möd.« Mit des köhm he an de See, do wöör de See noch ganß swart un dick un füng al so von ünnen up to geeren, dat et so Blasen smee un et güng so em Keekwind äwer hen, dat et sik so köhrd; un de Mann wurr groen (grauen). Do güng he staan un säd: »Manntje, Manntje, Timpe Te, bu*tje, bu*tje in der See, myne Fru de Ilsebill will nich so as ik wol will.« »Na, wat will se denn?« säd de bu*t. »Ach, bu*t,« säd he, »myn Fru will Kaiser warden.« »Ga man hen,« säd de bu*t, se is't all.« Do güng de Mann hen, un as he door köhm, so wöör dat ganße Slott von poleertem Marmelsteen mit albasternen Figuren un gollnen Zyraten. Vör de Döhr marscheerden de Soldaten un se blösen Trumpeten un slögen Pauken un Trummeln; awerst in dem Huse da güngen de Baronen un Grawen un Herzogen man se as Bedeenters herum: do makten se em de Dören up, de von luter Gold wören. Un as he herinköhm, door seet syne Fru up enem Troon, de wöör von een Stück Gold, un wöör wol twe Myl hoog: un hadd ene groote gollne Kroon up, de wöör dre Elen hoch un mit Briljanten un Karfunkelsteen besett't; in de ene Hand hadde se den Zepter un in de annere Hand den Reichsappel, un up beyden Syden by eer Door stünnen de Trabanten so in twe Regen, jümmer en lüttjer as de annere, von dem allergröttesten Rysen, de wöör twe Myl hoog, bet to dem allerlüttjesten Dwaark, de wöör man so groot as min lüttje Finger. Un vör ehr stünnen so vele Fürsten un Herzogen. Door güng de Mann tüschen staan un säd: »Fru, büst du nu Kaiser?« »Ja,« säd se, »ik bün Kaiser.« Do güng he staan un beseeg se sik so recht, un as he se so'n Flach ansehen hadd, so säd he: »Ach, Fru, watt lett dat schöön, wenn du Kaiser büst.« »Mann,« säd se, »wat staist du door? ik bün nu Kaiser, nu will ik awerst ook Paabst warden, ga hen tom bu*t.« »Ach, Fru,« säd de Mann, »watt wulst du man nich? Paabst kannst du nich warden, Paabst is man eenmal in der Kristenhait, dat kann he doch nich maken.« »Mann,« säd se, »ik will Paabst warden, ga glyk hen, ik mutt hüüt noch Paabst warden.« »Ne, Fru,« säd de Mann, »dat mag ik em nich seggen, dat gait nich good, dat is to gross, tom Paabst kann de bu*t nich maken.« »Mann, wat Snack!« säd de Fru. »kann he Kaiser maken, kann he ook Paabst maken. Ga foorts hen, ik bünn Kaiser un du büst man myn Mann, wult du wol hengaan?« Do wurr he bang un güng hen, em wöör awerst ganß flau, un zitterd un beewd, un de Knee un de Waden skakkerden em. Un dar streck so'n Wind äwer dat Land, un de Wolken flögen, as dat düster wurr gegen Awend: de Blöder waiden von den Bömern, un dat Water güng un bruusd as kaakd dat, un platschd an dat Aever, un von feern seeg he de Schepen, de schöten in der Noot, un dantzden un sprängen up den Bülgen. Doch wöör de Himmel noch so'n bitten blau in de Midd, awerst an den Syden door wog dat so recht rood up as en swohr Gewitter. Do güng he recht vörzufst (verzagt) staan in de Angst un säd: »Manntje, Manntje, Timpe Te, bu*tje, bu*tje in der See, myne Fru de Ilsebill, will nich so as ik wol will.« »Na, wat will se denn?« säd de bu*t. »Ach,« säd de Mann, »se will Paabst warden.« »Ga man hen, se is't all,« säd de bu*t. Do güng he hen, un as he door köhm, so wöör dar as en groote Kirch mit luter Pallastens ümgewen. Door drängd he sik dorch dat Volk; inwendig was awer allens mit dausend un dausend Lichtern erleuchtet, un syne Fru wöör in luter Gold gekledet, un seet noch up enem veel högeren Troon., un hadde dre groote gollne Kronen up, un üm ehr dar so veel von geistlykem Staat, un up beyden Syden by ehr door stürmen twe Regen Lichter, dat gröttste so dick un groot as de allergröttste Toorn, bei to dem allerkleensten Käkenlicht; un alle de Kaisers un de Königen de legen vör ehr up de Kne un küßden ehr den Tüffel. »Fru,« säd de Mann un seeg se so recht an, »büst du nu Paabst.« »Ja,« säd se, »ik bün Paabst.« Do güng he staan un seeg se recht an, un datt wöör as wenn he in de hell Sunn seeg. As he se do en Flach ansehn hadd, so segt he: »Ach, Fru, wat lett dat schöön, wenn du Paabst büst!« Se seet awerst ganß styf as en Boom, un rüppeld un röhrd sik nich. Do säd he: »Fru, nu sy tosreden, nu du Paabst büst, nu kannst du doch niks meer warden.« »Dat will ik my bedenken«, säd de Fru. Mit des güngen se beyde to Bedd, awerst se wöör nich tofreden, un de Girighait leet se nich slapen, se dachd jümmer wat so noch warden wull. De Mann sleep recht good un fast, he hadd den Dag veel lopen, de Fru awerst kunn goor nich inslapen, un smeet sik von en Syd to der annern de ganße Nacht un dachd man jümmer, wat se noch wol warden kunn, un kunn sik doch up niks meer besinnen. Mit des wull de Sünn upgaan, un as se dat Margenrood seeg, richt'd se sik äwer End im Bedd un seeg door henin, un as se uut dem Fenster de Sünn so herupkamen seeg, »ha,« dachd se, »kunn ik nich ook de Sünn un de Maan upgaan laten?« »Mann,« säd se un stöd em mit dem Ellbagen in de Ribben, »waak up, ga hen tom bu*t, ik will warden as de lewe Gott.« De Mann was noch meist in'n Slaap, awerst he vörschrock sik so, dat he uut dem Bedd füll. He meend, he hadd sik vörhöörd un rees sik de Ogen ut un säd: »Ach, Fru, wat sädst du?« »Mann,« säd se, »wenn ik nich de Sünn un de Maan kan upgaan laten, un mutt dat so ansehn, dat de Sünn un de Maan upgaan, ik kann dat nich uuthollen, un hebb kene geruhige Stünd meer, dat ik se nich sülwst kann upgaan laten.« Do seeg se em so recht gräsig an, dat em so'n Schudder äwerleep. »Glyk ga hen, ik will warden as de lewe Gott.« »Ach. Fru,« säd de Mann, un füll vör eer up de Knee, »dat kann de bu*t nich. Kaiser un Paabst kann he maken, ik bidd dy, sla in dy un blyf Paabst.« Do köhm se in de Booshait, de Hoor flögen ehr so wild üm den Kopp, do reet se sik dat Lysken up, un geef em eens mit dem Foot un schreed: »Ik holl dat nich uut, un holl dat nich länger uut, wult du hengaan??« Do slööpd he sik de Büxen an un leep wech as unsinnig. Buten awer güng de Storm, un bruusde, dat he kuum up de Föten staan kunn; de Huser un de Bömer waiden um, un de Baarge beewden, un de Felsenstücken rullden in de Se, un de Himmel wöör ganß pickswart, un dat dunnert un blitzd, un de See güng in so hoge swarte Bülgen as Kirchentöörn un as Baarge, un de hadden bawen alle ene witte Kroon von Schuum up. Do schre he, un kun syn egen Woord nich hören: »Manntje, Manntje, Timpe Te, bu*tje, bu*tje in der See, myne Fru de Ilsebill will nich so as ik wol will.« »Na, wat will se denn?« säd de bu*t. »Ach,« säd he, »se will warden as de lewe Gott.« »Ga man hen, se sitt all weder in'n Pißputt.« Door sitten se noch bet up hüüt un düssen Dag.