konuş benimle bu kaos içinde
nefes al kanayan boşluğumun içinde
özgürlüğün dağılır içinde kendi kendine
ben senin suretini ansızın elime aldım
benim gökkuşağım renksiz boyalarla kaplı
izin ver kokundan başka renk görmeyeyim
okşar nefesin yüzümdeki maskeme
ve dolaşır tüm damarlarımın içinde
dünya hasta, ama o benim için bir hiç
biz bir yerde boğuluyoruz, bir yerlerde de yokuz.
benim kanım mor dere gibi akıyor
sen ortaya çıkana kadar güzellik insanlığın sadece hasta hayaliydi
cansız uzay boşluğundaki berrak mutluluk hapsolur hafızalarda
harap olmuş sabahın esaretinde senin gözbebeklerinde ki karanlığa kadar bekleyeceğim
bu dünya sadece hezeyan – acı düzen sana doğru yaklaşıyor
faydasız, umutsuz, vurdumduymaz, aptalca, çaresiz, fikirsiz, unutkan, dipsiz uçurum beni durduramaz
goğduğumdan beri paraşütle atlamayla uğraşıyorum
sana ulaştıran yeni yollar üreterek
senden önce güzellik sadece köprülerden sallanırdı
dumandan felç olmuş zaman döngüsünde
bütün felsefeler aniden alev alıyor
bizim aşkımız sonsuzlukta kaybolduğu zaman