Slær á hafið himinblæ,
hyllir undir dranga,
geislum stafar sól á sæ,
signir grund og tanga.
Út með sænum einn jeg geng,
að er hrannir falla,
heyri' í blænum hörpustreng
hafmeyjanna gjalla.
Við þann óminn eyk jeg spor
út við svarta dranga;
það eru hljómar þínir, vor,
þeir til hjarta ganga!
(Blessað vertu og velkomið,
vorið yndisbjarta,
þú, sem allt af fró og frið
fyllir sjerhvert hjarta!)