Τα φώτα που ανάβουν στην πόλη τα βράδια
Μου δείχνουν σημάδια κρυφά που τη μέρα κανείς δεν κοιτά
Οι δρόμοι μου μοιάζουν ρυάκια που απλώνουν
Ασχήμιες μπαλώνουν μαζί με τη γκρι και τη μαύρη σκιά
Το νύχι της μέρας με μιας μαλακώνει
Και το ξεφαντώνει με φόρεμα πέπλο που μέρες κεντά
Κεραίες στα κτίρια, κεριά που αργοκαίνε
Τραγούδια μου λένε, σαν τούρτα η πόλη γιορτάζει ξανά
Αλλάζει το πλάνο, το πάρτυ τελειώνει
Για δες που ανταμώνει φεγγάρι και ήλιος στο μπλε του ουρανού
Κοιτάζω στο βάθος να δω τι απομένει
Για λίγη η αλήθεια ακόμα διψάω, ξεγελάω το νου