Mówili mi co mam robić i jak żyć
I zaczynało mnie to powoli miażdżyć
Nie chciałem słuchać już woli tych starszych
Którym nie uda się nigdy dogonić prawdy
Póki będą chcieli być jak każdy
Ten nacisk stawał się bardziej wyraźny
Aż powiedziałem w końcu - stop w klauny !
Wir w umyśle istna burza mózgu
Kolorem ust stawał się ciemny burgund
Jakbym chlał gdzieś na murku lub ławce
Kilka dni,miesięcy lub już tu został na zawsze
I tonąc nawet nie chwytał już ostrza
Co noc czeka kolejny postrzał
To metafory tej gry na emocjach
Każda myśl staje się mi coraz bardziej obca ..
Mijały,wyjałowione dni
Ja nie umiałem odnaleźć siebie w nich
Teraz spokój daje mi spokój jestem jak mnich
I już stoję tak trochę z boku patrzę na sny
Przez drzwi,judasz mi zdradza wizje wszystkie
I staje się teraz zbyt oczywiste
Mógłbym teraz skończyć pisać zamykając system
Bo już widzę dobrze,jak bym miał swojego okulistę
Widzę co jest białe a co wyblakłe
A na wszystko już nie umiem patrzeć zwyczajnie..
Paradoksalnie..
Wskazują drogę nam Ci co własnej nie mogą znaleźć
Mówią jak żyć Ci którzy nie żyją wcale
Nie słuchaj rad
I pamiętaj brat nic na stałe
Bolało mnie kilka zdarzeń,mocniej
Czułem bezsilność i chciałem stąd gdzieś
Się wyrwać bo zamknięty na wszystko
Nie dawałem sobie nawet zachęty iść bo
To uczucie że już sensu nie ma
Chyba znasz je
Nie pozwalało nawet żyć normalnie
Wszystko to mija gdy światło gdzieś się odbija
I teraz tylko boje się że to może być tylko miraż ..
Teraz piszę ten tekst i mnie serio traktuj
Każdy stąd wers mógłby być epitafium
Znalazłem sens a lęk niedostatku
Utoną razem z wszystkim złym co nosimy na karku
Pisać inaczej o tym nie mam sumienia
Jedyne co się w nas zmienia
To stan skupienia
Nie pytaj jak wygląda moja codzienność
Bawimy się z prawdą w chowanego,koleżko
I nawet Sherlock mówi że ciężko ją znaleźć
A jednak nam samym się to często udaje
Sam wiesz jak jak jest no bo ja już sam nie wiem
Gdy wszystko co jest to zależy od Ciebie
To monolog,sam ze sobą gadam
I to mi nawet odpowiada
Paradoksalnie..