[Verse 1: Lider]
Henüz olmadım ben, henüz doğmadım ben
Henüz gitmek için fazla erken
Çocukluğumu başka birine gömdüm hepten başka birine döndüm işte
Kendim olayım derken tüm hızımla kaçtım elden
Senin kazancın zaman dilinde zulüm kadar
Mecburiyet dahilinde yarın için bugün kara
Bakınca sebepsizdir dünya denen bütün yara
Vazgeçtiğimiz her gün için ciğerlerde tütün yanar
Hangi mutluluktu bir sevgiyle filizlenen ve
Hangi umutsuzluk benim kadar yazar gönülden hep?
Zehri zerk edenle belki yaşatan aynı şeydir
Bilinçsiz hikâyenin bitişi belki şans demektir
Zaman doldu taştı dilinden hiç dökülmeyen
Ölüm sevilene var mı yok yani görünmeyen
Kinin boğazında düğümlendi tatlı dille çözülmeyen
Bir yaşamda yolcuyuz biz ayazda sen çölünde ben
[Verse 2: Necip Mahfuz]
Memnundum yollara döndüm kaybedip aldım hepsini geri
Çok sola saptım çok sağa çarptım dur dedi devir yokladı beni
Boşa çıkar ömrün sokakları yüzümle sevdim tokatları
Mayamda isyan var ben ne yapayım mayısda gördüm bu haftalı
Bir kez yalanlanır ağır gelir tüm bedenlere
İçimle sövdüm yüzümle güldüm elimle vurdum küfredenlere
Susup kalırdım durdukça yüzümle güldüm vurdukça
İçimle sövdüm güldükçe dilimle vurdum sövdükçe
Bana uzak mesafeler mi? Sanmam, kalbe ulaşmak çok daha zor!
Eğer ki erkek gibi olacaksan ayakta dur ve korkmadan ol
Zor kere zordan çok daha zor iç kanar insanın hayatta pek çok
Bir liman bul git ona sığın ama en sonunda yine ölmekten emin ol
Kerim olan hikâyelerden bıktım ver bana gerçekleri
Hiç korkmam, bana düşman ver
Hayır hiç görmedim hayatıma girmiş bir bostan
Kirlenmiş kaplar eskimiş gömlekler en dikinden yokuşlar
Hepsi benle bir olmuşlar Eskişehir'den kopmuşlar