Hver lítur þá hrygð sem eg í hjarta mínu ber?
Hver heyrir þau orð sem að deyja á vörum mjer?
Ef tárin ekki falla, þau telja enginn má,
Þó titri þau og logi und harmþrunginni brá.
Eg elska glaðan anda – ég elska káta lund –
Og ánægð hefi' eg lifað svo marga glaða stund.
En breytilegt er lífið, og lukkan brigðul er:
Nú liggur sorgin myrkva svo þungt á huga mjer.
En lukka! Hvað er lukka, og lán, og gæfa blíð?
Að lifa frí af harmi um alla sína tíð?
Nei – þá fjötrast hugurinn fast í þessum heim,
Og fær þá sjaldan vængi er keppa að ljóssins geim.
Að heyja stríð með hreysti, það helzt minn andi kýs,
Og horfa stöðugt þangað, sem launin eru vís;
Og gugna ei þó dimmi og gleðin deyji brott,
Og geta dulist heiminum – ó, hvað það er gott!
Að gleðiboði geng eg – þar glymur kætin há –
Þá get ég líka hlegið, svo enginn vita má
Hvað hjarta mínu svíður, hvað harmur minn er sár,
Hvað höfði mínu þrengja hin óburtrunnu tár.