Þó ég gæfi upp öndina, ófær um andardrátt framar
andlit mitt gapandi í loftið sem ekkert er
hjarta mitt brostið og greindin beinhvítur hamar
þá barn, í huganum væri ég ávallt hjá þér.
Ef veröldin snerist á hæli og léti sig hverfa
hánefjuð hefði sig burt með hurðir og gler.
Þá veggirnir grétu og gólfið, það myndi sverfa
burtgengin spor sem enginn lengur sér.
Ef lægi mitt lík í miðið og mælti eigi
svo mátulegt væru slík örlög, hygði einhver.
Því aldrei eins vitlaus og volaður hefði neinn tregi
velkst í brjósti sem banaði sjálfum sér.
En gæti ég andað á ný og með augunm skæru
örlitla mæðu og stundarkorn leikið mér
og gluggi og hurð á herbergisveggjunum væru
og 700 þúsund stólar, ég settist hjá þér.