Morgunn einn ég hoppa upp í rútuna
Með vasa fulla af banana.
Grænum geðþekkum fasana
Hafði ég í bítið ælt.
Upp í sveit ég ætlaði að haldana,
Í svaka partí með píuna
En síðan hraktist ég leiðina,
Það var klárlega sem við manninn mælt.
Kindin Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina.
Fyrir hann var og ég keyrð'ann í spað.
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það.
Það var komið langt fram að hádegi
Og þá hrópaði einn farþegi
Að hann færi ekki lengra ef hann feng' eigi
Greyið Einar rúð og skrælt.
Nú ég kvað við, hví ekki á þeim degi
Barasta að bút' ann strax.
Svo hreinlega velt' onum úr deigi,
Grill' ann og egg með jafnvel spælt.
Kindin Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina.
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað.
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það.
Í því bar að bóndann á næsta bæ,
Hann kom til vor og sagði hæ.
Nei hvað sé ég, er þetta kindarhræ?
Bætti hann við og æfur varð.
Eina kind ég átti hér heima á bæ
Sem að ætlaði niðrað sæ.
En núna sposkur ég spranga og hlæ
Því núna skuldarðu meir en nokkurn sparð.
Kindin Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina.
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað.
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það.
Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina.
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað.
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það.
Einar var þá við vegabrúnina
Búinn að bíta upp alla túnina.
Fyrir hann var og ég keyrði hann í spað.
Hann sagði dada, en meinti bada, verst var það.