1
Narysuj mnie na płótnie, w któreś wolne popołudnie
Nie rysuj oczu, proszę, one zazwyczaj są smutne
Czasem puste, nie znajdziesz w nich nic szczególnego
Czasem krzyczą, gdy usta milczą, nie widzisz tego ?
Nie widzisz, rzadko patrzysz w moje oczy
Czasem wcale, wiem, nie działają jak narkotyk
Czasem wysyłają trotyl, zamiast wysyłać endorfiny
Czasem nie mówia nic, milczą, tak bez przyczyny
Rzadko miewają kolor, więc możesz tylko szkicować
Na próżno szukać waloru, bo to raczej szary obraz
To na pewno nie Goya, raczej smutny Van Gogh
Bo moje oczy to nie ogród barw, to raczej szarość
Kolorowo na świat patrzą, i widzą monochromatyzm
Ludzie jakoś bledną i powoli tracą swoje barwy
Ich szarość zabija nas, usta nam zamykając
A krzyk przejmują oczy, i mówią do nas łzawiąc
2
Patrze daleko w przyszłość, i nie widzę nic nigdy
A miałem iść na szczyty, i być wzorem dla innych
Po drodze tworzyłem konflikty, moje słowa to sarin
Zatrute strzały, które trafiały w serce by ranić
Zwykły cham, chociaż ponoć oczy mam słodkie
Dziwią się Ci, którzy kierowali się moim wzrokiem
A każdy z nich, to już dziś nie ten sam człowiek
Bo każdemu z nich, inny obraz wychodzi z powiek
Gdy mnie widzi, nie patrzy już szczerze z uśmiechem
Raczej z pogardą, czy nienawiścią lub coś w ten deseń
I nie wiem dziś kim jestem, czy to ten sam Robert
Czy raczej gorsza kopia, słabo rysowany autoportret
I krzyczę wzrokiem, ponieważ inaczej nie mogę już
Bo słowa które mówię, za zwyczaj tną jak nóż
No coż, nie próbuje nawet sobą być
Olać wszystko, patrzę w przyszłość, i nadal nie widzę nic