Weet je: ik ben nooit meer zo gelukkig geweest
Als in negentientoen
We liepen als twee verliefde tieners
Een beetje langs 't strand
Het werd al zomer, een zomer als nooit tevoren
Een zomer die maar eens in de zoveel jaar voorkomt
Er leek geen eind aan te komen
Maar dat bleek achteraf een leugen
Op je blote voeten deed je me een beetje denken
Aan een vrolijk dartelend veulen
En ik weet nog, ik herinner me nog heel goed
Wat je tegen me zei die dag
In negentientoen, heel lang geleden
Een eeuwigheid geleden
Weet je nog dat niemand het nog weten mocht
Stiekem sliepen wij dat jaar haast elke nacht met elkaar
Smoorverliefd liepen we over 't Noorzeestrand
Hand in hand in negentientoen
Sindsdien zijn er maanden en jaren verstreken
Maar 't lijkt nog alsof het gisteren was
Ik moet weer aan je denken
Waar ben je, wat doe je?
Denk je nog wel eens aan me?
Ik staar naar de golven
Die nooit de duinen zullen bereiken
En weet je?
Net zo onbereikbaar ben jij voor mij
M'n voeten zinken steeds dieper weg in het zand
En ik voel de warmte van de zon, het branden op m'n huid
Weer net als toen
Toen, in negentientoen, een eeuw geleden
Een eeuwigheid geleden