'T mooiste beeld
Dat ik van m'n vader heb
Is op die stoel
In de zon
Voor de deur
't Mooiste beeld
Dat ik van m'n vader heb
Is op die stoel
Voor de deur
In de zon
Achterover leunend
Tegen die witte muur
Die witte muur
Die nog warm was van de zomer
Zo zat ie daar
'n Man van 58 jaar
De laatste maanden van zijn leven
Zo zat ie daar te wachten
Op de duiven
En hij keek maar naar de hemel
Naar de wolken en de lucht
En als die duiven dan kwamen
Riep hij hun namen: "Duifke, duifke"
Met die zachte stem
Die ik nog altijd van hem hoor
Hij was veel te jong toen ik hem verloor
't Was op 'n zondagmiddag in de zomer
En de zon scheen op die witte muur
Hij glimlachte, sloot z'n ogen
Toen is ie met de duiven
Weggevlogen