En kald dag i januar
Langt nord i verden
Der sollysets livgivende stråler
Er sendt i eksil
Der går det en mann
Han har begitt seg på ferden
Til landskapet bortenom skam og tvil
Han har alt han trenger i en lerretsekk
Som hviler tungt på spede skuldre
Nå vet han hvem han er
En av alle, en av dem
Alle like, samme klær
En av alle, en av dem
Han kjenner seg så lett
Merkelig varm inni hodet
Det sprenges til tusen små stjerner
Når de legger seg fra land
Der ser han sitt hus
Han kan ikke tro det
Det var ikke de som
Til s*utt dro, men han
I lomma inntil brystet
Ligger papiret han har skrevet på
Nå vet han hvem han er
En av alle, en av dem
Alle like, samme klær
En av alle, en av dem
Aldri mer kjenne latterens kalde stikk
Bak sårbar rygg, aldri mer – aldri mer
Aldri hverdagens uendelighet
Og aldri være trygg
Aldri mer – aldri mer
Nå er det han som kan si vi
Alt kjennes så klart
Han føler seg tydelig, tydelig
Nå vet han hvem han er
En av alle, en av dem
Alle like, samme klær
En av alle, en av dem